Bycie oceanem i cudze marzenia, z których żadne nie jest niemożliwe do spełnienia.

Spadł dzisiaj w końcu deszcz. Poranek przywitał szarym niebem, niczym ołowiana pokrywa, jak z wierszy jednego z poetów zakazanych. Kocham taki widok za oknem, nawet, jeśli nie mogę się bezpośrednio pod tym niebem znaleźć.

Cały dzień padało. Oczyszczająco, pięknie. Wreszcie wieczorem przestało, a spod chmur przebiło się najpiękniejsze pomarańczowe światło, jakie można widzieć o tej porze roku. Cudowna czerwień, jak niewidzialne, niedosłowne płomienie igrała na gałęziach coraz bardziej łysych drzew za oknem. Cudowny widok. Szkoda tylko, że podziwiany zza okna. Ale cóż zrobić?

Szansę na to, że wyjdę na początku przyszłego tygodnia drastycznie zmalały. Przyplątało mi się zapalenie płuc, rzecz nadzwyczaj często spotykana po grzebaniu w śródpiersi, rzecz wręcz normalna po leżeniu pod respiratorem. W nocy gorączka, męczący cały czas rozdzierający kaszel. Kolejne antybiotyki, tym razem mocniejsze. Mówi się trudno.

Wczoraj w końcu wstałem z łóżka, pozwoliła mi na to rehabilitantka, która ma mnie doprowadzić do stanu "chodliwego" przed wyjściem do domu. Wstanie z łóżka okazało się nie lada wyczynem. Bo człowiek nie chodzi przecież tylko nogami, chodzi też sercem. A to poprzecinane jest liniami szwów, poprzecinane autostradą nowych ran. Nie pracuje jeszcze normalnie. Rana boli, goi się po swojemu, ale wolno. Płuca mają w sobie za dużo płynu. Przez to wszystko przejście szpitalnego korytarza było tak męczące, jak wspinaczka na Rysy bez żadnego przystanku. Kto zrobił taką głupotę, jak ja niegdyś, wie, o czym mówię.

Chodzenie więc to wyczyn. Patrzę na siebie w odbiciu w łazience, do której mogłem wreszcie pójść i mam wrażenie, że to nie moje ciało. Świeża rana biegnąca przez klatkę piersiową, podkrążone oczy. Podkrążone, ale nadal świecące...czyży?

Przywykłem do wychudzonego ciała, ale nie na tyle. Przy wzroście prawie dwóch metrów ważę obecnie niewiele ponad 60 kg. 61 dokładnie, szał. Spodziewałem się, że będzie jeszcze gorzej zaraz po przebudzeniu, bo wydawało mi się, że sama skóra i kości nie mogą ważyć nawet tyle...ale gdy dzisiaj ujrzałem swoje ciało w lustrze, przeraziłem samego siebie.

Posiniaczone ręce od wenflonów, kolejnych wkłuć.

Gdzie jest moje ciało? Moje ciało, którego i tak nigdy nie lubiłem, moje ciało które zawsze wydaje mi się obrzydliwe, obrzydliwe jak larwy much rojące się w ranach. A teraz? Teraz wygląda jak obce. Niesłuchające mnie w ogóle do tego.

Tęsknię za bieganiem. Za swoimi 10 km rano i wieczorem przebieganymi bez najmniejszej zadyszki. Kiedy znów tak pobiegam?

W pięknym deszczu, w cudownym dniu, po południu, dopadły mnie te wszystkie myśli. Jakby deszcz jak zwykle oczyścił, ale zmazał przekrzywiony obraz, pokazując prawdę.

Ale przyszedł wieczór i znów, po chwili pomarańczowego światła rozpadało się na dobre. Przez chwilę. Może zmyć trzeba było ułudy, aby dotrzeć do sedna? Niech pada. Niech pada, a nie zapomnę, kim jestem.

Bo ostatnio zdarzało mi się właśnie zapominać. Przeraziłem się, że być może żyję w świecie iluzji, trzymam się kurczowo pragnień. Przeraziłem się już po dzisiejszej też rozmowie z moim lekarzem prowadzącym, poczułem to ukłucie.

Może moje plany to iluzja?

Przecież opracowałem już plan wyjazdu w przyszłym roku, plan podróży do USA na przełomie maja i czerwca, pomyślałem, jaka mogłaby być i druga, po wczorajszej pewnej rozmowie, bo jeszcze planowanie drugiej mi zostało, jak co roku sobie obiecałem przecież.

Jedna samotna, wędrówka, druga z kimś, kimś bliskim sercu albo z kimś, kogo się po prostu lubi bardziej niż resztę ludzi. Tak właśnie miało być. Jechać, po prostu, co roku przez jakiś czas, potem może stale...

Snułem wczoraj plany o wyjeździe na Boom Festival za dwa lata po rozmowie z Martyną, która z niego wróciła. Pomyślałem, jedźmy, nikt nie woła, jak Mickiewicz kiedyś napisał, nikt nie stoi na przeszkodzie, chyba że my sami, nikt nie woła zatrzymując, woła za to zew przygody, wiecznej pogoni za doznaniem i radością dziką. Kolejne plany a może...a może fantazje?

Bo nie jest tak dobrze, jak miało na początku. Bo nie jest wcale pięknie. Nigdy nie będę zdrowy. Wiedziałem od początku przecież.

-Panie Kordianie, pan wie przecież, to tak jakby miał pan serce człowieka w wieku 60 lat i...

-Wiem, oczywiście. Wiem, ciągła kontrola, branie leków. Panie doktorze, ja zdaję sobie sprawę, co to oznacza.

-Jest pan pewien?

-Oczywiście. Moje serce nie jest sercem 30-latka, nie mogę oczekiwać cudów od lekarzy, od nikogo przecież. Wiem, że wydłużyliście mi życie, naprawiliście co mogliście.

-Ale zdaje pan sobie sprawę...

-Tak.

Zdaję sobie sprawę, co to oznacza. Mam więcej czasu niż miałbym bez operacji. Ale zawsze jest ryzyko zatoru, zawsze jest ryzyko że po prostu moje serce stanie. Mam 60 letnie serce pod raną, a ludzie na serce umierają. Ono po prostu w pewnym wieku się zatrzymuje. W wieku 80, 90 lat nieraz...serce jest kruche, wiem doskonalę. 20, 30 lat bycia aktywnym? Tylko...jak aktywnym? Mnie nie interesuje bycie "zwyczajnie aktywnym", do cholery.

"Ludzie w moim wieku nie robią tego co ja

Idą gdzieś, podczas gdy ja uciekam z tobą"

Ale 20, 30 lat życia, prognozy, a nie wyrok, jasna sprawa... może przeżyję wszystkich was. Ale 20- 30 lat. Może to mało, może to dużo. Wiem, o co muszę dbać. Wiem, że mogę mieć problemy z pewnymi rzeczami. Wiem, że jestem chory. Ale nigdy nie miałem zamiaru być kaleką, bo jak kiedyś pisałem, to dwie różne rzeczy, prawda?

Zobaczymy jak wszystko rozwinie się z czasem, jasna sprawa. Tylko po prostu nie wygląda to różowo, to nie tak, że pogrzebią w przedsionkach i komorach, podszlifują zastawki, podrasują aortę i będę jak nowo narodzony. To tak nie działa. Nigdy nie będzie doskonale. Ale może być dobrze na tyle, na ile może...tylko co to oznacza?

Co z górami moimi ukochanymi?

Co z nurkowaniem pod lodem?

Co z bieganiem na pustyni?

Może to wszystko ma stać się fantazjami? Bałem się tego dzisiaj. Przez chwilę zdjął mnie lęk niepewności. Może nawet nie będzie USA. Może nie będzie Boom Festival, może nie będzie...

Próbowałem się czymś zająć, czytać książkę. Gdy zachodziło słońce i rozpadało się ponownie, rozdzierająco przez chwilę, włączyłem komputer. Może tu oderwę myśli, nie mam przecież wielu opcji, nie mam wielu możliwości, nie wyjdę pobiegać w deszczu, nie da się tak po prostu myśli też przecież wyłączyć.

Skrzynka pocztowa, a tam krótki list.

List od Fridy, która zawsze wie, co jest potrzebne. Która chyba odbiera moje myśli nieraz na odległość. Nic dziwnego, w końcu jest Czarownicą.

"Indie, nie zapominaj, kim jesteś. I kim nie jesteś :) Miłego dnia!" i link do kawałka.

Uśmiechnąłem się. Ileż to razy śpiewaliśmy to w barach i przy ogniskach? Nie zapominaj kim jesteś.

Bo niezależnie od tego, co się dzieje, do wszystkiego...cóż. Jestem oceanem. I znów, nie ma niemożliwego.

Wiem, jak bardzo robię się z tym nudny. Wiem, że męczę, stale mówiąc ostatnio o tym samym, ale wolę to robić na blogu, niż marudzić każdemu z osobna. To pomaga czasem bardziej.

Z każdym zwątpieniem, ale może właśnie o to nieraz chodzi w życiu. Żeby wątpić, upadać i być niesamowicie zmęczonym w niektórych momentach. Marudzić innym, czuć ich obecność, tak kojącą, czuć pomocne dłonie. By w tym wszystkim odnajdować się na nowo i znaleźć siłę, by na nowo uczyć się biegać.

Być oceanem, przypływem i odpływem. Być czymś więcej, niż biegiem zgodnie z prądem rzeki.

Może chodzi o to, by czuć deszcz w samym jego centrum, gdzie nie widać lądu i wcale się nie bać. Może chodzi o to, by nadal śnić i nie rezygnować z żadnego ze snów, nawet, jeśli to sny kradzione. Konie też można kraść i cudownie na nich galopować, czyż nie?

Jestem oceanem. Jestem wolnym galopującym koniem i żadne kruche serce tego nie zmieni. Bo nie liczy się tylko to fizyczne. Liczy się to w centrum duszy. A jeśli jeszcze raz zwątpię to obiecuję, że dam sobie sam przez łeb. Bo nie warto. Po prostu, wątpić nie warto. Nie w to.

"Nie jestem obecny, jestem narkotykiem, który sprawi, że będziesz śnić

Jestem Aerostarem, jestem Cutless Supreme

Na złym pasie, próbując jechać pod prąd

Jestem oceanem, jestem wielkim odpływem

Jestem oceanem, jestem wielkim odpływem

Jestem oceanem"

W międzyczasie, tak w ogóle, gdy spałem jeszcze, pojawiło się jeszcze jedno marzenie. Nie moje co prawda. A Asika., nie muszę zresztą tej pani przedstawiać. Ale jakby ktoś nie wiedział o co chodzi, to proszę kierować się tutaj---> Chciałbym kiedyś móc zbudować wielki dom

Więc pojawiła się myśl, o wspaniałym wielkim domu, w którym wszyscy blogowi przyjaciele mogli by się spotkać. Myśl o ognisku z winem i gitarami. A myśl to jakiś początek.

Niestety, a może stety- mi pewne myśli spokoju nie dają, nie potrafią dać. Może dlatego, że wydają się kolejną ciekawą przygodą, a ja przygody kocham. Może dlatego, że jestem upartym fantastą, który w bajki wierzy tak mocno, że sam stale doprowadza je do zakończeń w życiu, w większości szczęśliwych, choć nie zawsze. Może po prostu, nie ma żadnego powodu.

Więc pojawiła się myśl w tej roztrzepanej kochanej głowie, a mi pojawił się plan. Ale cóż, chyba nie warto planować, nie wiedząc, kto ma odwagę i myśli i plany potem wprowadzać w życie.

Asik marzyła o domu. Ale widzicie, Królik woli szałasy. Ewentualnie drewniane domki nad jeziorami i tak się składa, że ma parę do dyspozycji w okresie letnim, jak ładnie wszystko załatwi, jak to on. Tak się składa, że ma do dyspozycji domki, piękny kawałek plaży i miejsce na ognisko w pewnej podpoznańskiej wsi, gdzie nieraz prowadził warsztaty jogi i dobrych myśli.

Asik, znów przyszła tu z inspiracją tworząc kiedyś "nominację dobrych myśli", którą wielu z nas wypełniło. A mi zaświtała inna myśl, która przerodzić się może w plan. A gdyby tak zrobić "blogowe warsztaty dobrej myśli". Czy ktokolwiek by reflektował? Czy to nie wydaje się nazbyt szalone? ( zresztą, ja i tak warsztaty pewnie latem różne będę prowadzić, więc cóż mi za różnica XD)

Czasu jest dużo, to luźny plan a raczej możliwość, można się zastanowić, bo jesień ani zima nie są na to odpowiednią porą, tylko lato, późna wiosna... ale chyba nigdy nie szkodzi zorganizować czegoś przyjemniejszego, większego. Takie jest moje zdanie, ale cóż, nie tylko moje się tu liczy, jakby nie patrzeć. Chyba sami musicie zadecydować, kto chciałby zostać anonimowy w tym świecie sieci, a kto chciałby , być może, przywędrować z własnym śpiworem tudzież i karimatą, domowym winem, gitarą i po prostu pozytywnym nastawieniem, bo ono jest najważniejsze. Zatem pytam niczym Gierek troszkę (choć, nie jestem pewien czy to on pytał o to, czy lud pomoże): czy chcecie?

Cudze chęci bowiem nie do mnie należą....do mnie należy tylko dopinanie planów i dociąganie ich do końca.

Wiem, że istnieją blogowe zloty, gdzie ludzie idą na piwo w jakiejś knajpie w wybranym mieście...ale mnie osobiście to akurat nie rajcuje. Bardziej podoba mi się Asikowa myśl więc cóż...pytam:) Jakby co, wiadomo gdzie mnie szukać ( przynajmniej mam takie wrażenie, że wszyscy już wiedzą:>)