Keep your head up, keep your heart strong

Jeden

Jestem zmęczony. Noszę na sobie ślady wszystkich minionych wojen. Już nie wiem, o co tu chodzi.
Nienawidzę przecinków. Zresztą nie cierpię wszelkich znaków cholernych interpunkcyjnych, bo zawsze pojawiają się nie w porę. Inaczej w słowie pomyślanym, inaczej w powiedzianym, inaczej
w napisanym dziś, inaczej jutro, inaczej trochę później. Interpunkcja jest jak biopsja. Przeżera się
do samego szpiku, do samego dna i nigdy nie ma dosyć, nigdy się nie męczy tak jak ja czytając po
raz setny tę samą książkę, którą uważam za najgłupszą z głupich, ale czytam pod wpływem tak zwanego wewnętrznego imperatywu. Tracę na nią cenne godziny, które mi pozostały na ostateczne zmarnowanie życia. Czytam, chociaż wiem, że kiedy skończę, kiedy przepłyną ostatnie litery ostatniego zdania, kiedy wybrzmi ostatnia fraza, będę nieskończenie bardziej zmęczony niż w chwili rozpoczynania lektury i na pewno pogrążony w rozpaczy i na pewno zanurzony w poczuciu niesmaku i jakiejś ze wszech miar fundamentalnej klęski. Kolejną noc zmarnotrawię upiornie, a później tylko wyrzuty głupiego sumienia będą mnie ścigać i moje palce mniej śmiało przemierzą senny werbel klawiatury. Tak się stanie.

To nieuniknione. Nienawidzę interpunkcji, bo wybija mi słowa z rytmu, który jest nadany im apriorycznie i te wszystkie kropki, przecinki i cała reszta śmiesznych żołnierzyków bezcześci moje myśli i niesie je w jakąś nieruchomą, albo raczej nazbyt ruchomą noc, bezbrzeżną, melodramatyczną ciemność i z każdą chwilą coraz bardziej pewny jestem, że aby moja historia i jakakolwiek historia zyskała sens, powinienem radykalnie i nieodwołalnie pozbyć się ich, zabić, unicestwić tę piekielną armię. Niech już mi nie przeszkadza myśleć, pisać i mówić, niech zniknie, niech przedostanie się pod inne pióra i tam miesza, a ode mnie wara.

Drugi

Długo nie piłem. I nic. Wypiękniałem choć stałem się jeszcze bardziej obrzydliwym. Dla samego siebie, ale to nic, bo wypiękniałem. Tak. Nasze ciało jest świątynią. Trzeba je czcić. Modlić się do niego. Więc się módlcie. Jeśli wola. Ja nie będę. Próbowałem. Chciałem. Nie chcę. Moje ciało jest tylko echem. I zdrajcą. Nie przemawia do mnie imionami piękna i jasności. Ani dobra. Ani blasku. Wypowiada tylko jedno imię. Wypromienia. Nie moje. Ale i nieobce. Niepojęte. Zaklęte. Imię dawne. Od którego nigdy nie ucieknę. Chociaż tak bardzo pragnąłem uciec. Nie ucieknę. Nie. Nie ma takich miejsc. Tak odległych galaktyk. Nie ma.

Trzeci
Dawne pocałunki. Dawna magia. Jeszcze teraz tak bliska. Wystarczy zasnąć. Zasypiam. Ale wtedy otwierają się studnie. Te wdowy samotne głębinnie. Te wdowy smutne i czyhające na każdego, kto mógłby podzielić ich rozpacz. Swoim smutkiem. Kamienne żony, zaklęte na zawsze w marmur przechodniów obojętnych, kruchych, przełamanych jak opłatek. Lecz nie w porę. Nigdy nie w porę.

Czwarty
-Kim jesteś?
-Słucham?
-Kim jesteś? Hetero-, homo-, ktoś-?
-Jestem..
-Nie wiesz? Nie wiesz, czy jesteś Pan czy Pani Nikt?
-Nikt?
-Tak. Pan czy Pani? Powiedz..
-Jestem.. Ja jestem.. Pan. Pan Nikt. Tak. Pan Nikt. Właśnie. Teraz mnie słychać? Ja jestem Pan Nikt. I ja wam opowiem.

Piąty
Wewnętrzna ciemność jest zawsze duszna, zgubna i pełna demonów. Oczom otwartym w ciemność nocy często objawiają się aniołowie.

Szósty
Jeszcze jej nie widział, a już wiedział, że śpiewa. Jeszcze nie słyszał, a już dobiegał do niego aksamitny poszum powietrza wokół jej drobnej postaci. Echo jej śmiechu i jej świetlistego głosu. Śpiewu, który był czymś o wiele czystszym niż najjaśniejsza i najwznioślejsza z pieśni. Śpiewu wywyższonego ponad istotę, z której ust płynął. Patrzył i widział i słyszał skrzydła wszystkich aniołów w dniu stworzenia. I promieniał przed nim uśmiech Boga jak orzeł wśród śniegów górskich grani. Wolność, myślał. Oto staje się wolność.

Siódmy
W tamtym śnie jedynie półksiężyc lampki rozświetlał półmrok pokoju. Siedział z małym lusterkiem w dłoniach i próbował wyrwać wyjątkowo wredny, twardy i kujący włos, który szpecił mu brodę. Nagle: jest! Nareszcie trzyma go pomiędzy szczypcami pęsety i ciągnie, ciągnie, wydobywa z ciała. Ale włos się nie kończy. Wydłuża się w nieskończoność, wybiega z jądra skóry, jak szew scalający twarz z resztą ciała. Czuje, jak splot walczy o drogę na powierzchnię, jak nitka po nitce demon włosa wydobywa się na wolność i oddycha, oddycha w upojeniu. Pierwsza jest ulga, że to już, że znowu broda nieskalana, zachwycająca, apollińska. Potem na dywan opada wielka różowo lśniąca chusta. Nagły ból oczu. Trzeba je natychmiast przemyć, przetrzeć, uzdrowić. Ból nie do zniesienia. Próbuje mrugać, ale powieki gdzieś umknęły i nie można ich poczuć. Co się dzieje? W panice pochyla się nad muślinem migotliwie spoczywającym na kwiatach dywanu. Chce dotknąć, cofa dłoń.. Już wie. Już rozumie. Przez upiorniejący ból obnażonych oczu, dopada wyłącznika lampy i kryje się w kojących ciemnościach. Powoli opada na oparcie sofy. Nieruchomieje. Otwiera do krzyku to, co pozostało z jego ust. Wie. Wie na pewno. U jego stóp spoczywa nieopatrznie odpruta twarz. Jego twarz, którą sam pozbawił przyczepności. Nie dotknie jej, nie zdoła. Nie podniesie rąk do krwawej masy, którą teraz nosi. Chciałby zamknąć oczy, ukryć się w idealnej czerni. Nie może. To sen, szepcze to przecież tylko koszmarny sen. Zaraz minie. Minie..
Budzi go własny skowyt. Potem jest Luna i mrok odchodzi.

Tak, chciałem ulotnić się na jakiś czas, przez swoje chore wizje, swoje fanaberie dziecinne całkiem. Choć, to nie jest główny powód. Ale jak widać, bez pisania tutaj chwilowo nie potrafię wytrzymać. To mój azyl, dzięki któremu nie męczę każdego człowieka z osobna. Dzięki któremu mogę oddalić się do swojej jaskini i przemyśleć wszystko po swojemu, na spokojnie. A potem wyjść i i wyciągnąć do kogoś rękę. Do tego, kto mi ją w jaskrawym, oślepiającym świetle po prostu poda.

Możliwe, że jestem winien tu pewne wyjaśnienia. Jak się okazało, więcej ludzi się przejmuje tym, co tu piszę, niż sądziłem. Dlatego czasem mam wrażenie, że pisać nie powinienem. Też nie tu. Tak samo, jak mam czasami wrażenie, że powinienem zniknąć z życia pewnych ludzi, bo za bardzo się mną przejmują. Moją dziecinadą.

A więc musiałem odpocząć na pewien czas od tego miejsce, co jak widać, nie wychodzi mi za bardzo. Chciałem zniknąć nawet na dobre, bo za jego pośrednictwem też być może, w jakiś sposób zraniłem ważną dla mnie osobę. W ułamku też przez to. Bo przez te słowa, które tu nieraz zapisuję, być może dla wielu staję się iluzją. Bo te słowa, na ekranie, to tylko spora część mnie. A nie całość.

Tu nie widać, jak nieraz marudzę i mam pretensje do całego świata, że nikt nie kupił pomidorów. Tu nie widać jak nieraz irytuję się też na ludzi, nie tylko ich uwielbiam. Bo nie piszę o tym, bo po co. Bo to nieistotne, jaką kawę rano właśnie wypiłem na co mi zwrócił ktoś uwagę. Ten blog to tylko część mnie, nie całość i o tym też niektórzy zapominają.

Bo mam wrażenie, że prze te słowa wyłania się nieraz wyidealizowany obraz, ile razy bym też nie pisał, że jestem momentami cholernie słabym, złym człowiekiem- nikt mi już nie chce wierzyć.

A ja sam zacząłem się gubić powoli w tym, kim jestem. Gubić przez jedną, najgorszą sytuację i parę innych. Bo z jednego zrodziła się cała lawina. Zacząłem więc gubić się przez nadmiary słów i ich niedobory, przez swoje emocje. Przez to jak widzą mnie inni, a jak ja widzę siebie. Najcięższe pytanie- kim ja właściwie kurwa jestem. Zadane po raz kolejny w życiu, trafiło na moment wielkiego zmęczenia. Zmęczenia wszystkim po kolei, bo nie ukrywajmy, to nie jest najlepszy moment w moim życiu. Moment poczucia bezsilności i zmuszania się do cierpliwości w wielu kwestiach, tak po prostu zdrowotnie. Moment, w którym mówią ci "nie denerwuj się, to ci szkodzi na serce". No jak się kurwa nieraz nie denerwować?

Przestałem w tym wszystkim wiedzieć, kim jestem. Kim chciałem być, a kim się stałem? Czy sam sobie nie wmawiam pewnych rzeczy? Czy nie wmówiono mi innych rzeczy kiedyś? Mój stały ląd, pewności siebie, zalały wody oceanu, wszedłem na zbyt wysoką górę i moje serce osłabło, gdy skończył mi się tlen.

Pomyślałem o tym, czego jestem pewien.

Wiem po prostu, że nienawidzę ranić ludzi. Zawsze sam wolę przyjmować ciosy na siebie, niż komuś je zadawać, co wiąże się z pewnym demonem, który mówi mi, że będę tak samo zadawał rany jak kości z których powstałem. Jak mój ojciec, który zadał niejeden cios i zostawił bliznę. Zresztą, nie tylko przecież mi. A ja nigdy nie chciałem. Nawet obiecałem sobie, że tego nie zrobię. A to obietnica, której nie można dotrzymać. Dlatego boli w dwójnasób.
Nienawidzę więc ranić ludzi, czasem przeradza się to w obsesję.

Nie uznaję dobra i zła, to wszystko jest dla mnie relatywne, ale mimo wszystko dążę do ideału ze swojej głowy, co bywa zgubne.

Jednocześnie, wiem o sobie tyle, że z wieloma rzeczami muszę poradzić sobie sam. I że mam w sobie tyle siły i doświadczenia, że bez problemu już sobie nawet z dawnymi demonami poradzę.

Choć wpadam nieraz w stany histeryczne, nieraz wręcz dostaję ataków paniki bo jedna tama pękła, bo przez to, że okazuję się skurwysynem, inne demony zrywają się ze smyczy, muszę radzić sobie sam. Znam siebie i nie chcę nigdy nikogo w to plątać. A to też nie zawsze wychodzi.

Zawsze wiem, że sobie poradzę, ale w momencie paniki łapię się wszystkiego, każdego, kogo uważam za człowieka, którego potrzebuję. Miejsca, które jak mniemam, może mi pomóc.

Dlatego, mimo że potrzebowałem pisania tutaj, wyłączyłem wszelkie komentarze. Dlatego było mi głupio przed kimś, przed kim się ze swoim stanem histerycznym wysypałem, dlatego przed innymi udawałem, że naprawdę, nic ale to nic się nie stało, Póki było można, udawałem. Ale, to nie zawsze wychodzi jak to widać w praktyce. Tak samo jak chęć nieranienia.

To kolejny ideał, który muszę w sobie obalić. Ale na to przyjdzie jeszcze czas.

Wiem, że staram się dawać ludziom jak najmniej rozczarowań sobą. Nie chcę nikomu kłamać o tym, że jestem jakimś supermanem, bo nie jestem. Tylko staram się nie łamać cudzych sercem a otaczać je ciepłem. Choć odrobiną. Nie zawsze mi to wychodzi, dużo w tym mojej ślepoty, dużo moich błędów, o czym już wyżej pisałem. Ranię. Bo wbrew obietnic danym samemu sobie jestem tylko człowiekiem. Czasem mam wrażenie, że nie chciałbym nim być, ale nagle wszystko sobie przypominam.

Dla wielu być może przez to staję się iluzją. Sam zaczynam wątpić, przechodzić na drugi biegun. Nie widząc kogoś pośrodku, a widząc tylko bestię w sobie. Tak rozpaczliwą, miotającą się bestię.

Ta wędrówka, między jednym a drugim powodowała niezmierne zmęczenie, każdego z moich serc. Bezsenne noce, w których rzucenie skrzypiec w cholerę było chyba najwymowniejszym dla mnie samego momentem, w którym się opanowałem, bo przecież, nie mogę demolować instrumentu, przez to, że wściekam się na samego siebie. Niszczenie skrzypiec jako metafora niszczenia siebie. Tego, co z sobą bezsensownie robię.

Dzisiejsza ciężka noc. Ale przyszedł świt i jak zwykle musiałem siebie zapytać, co ja tak naprawdę odpierdalam. I po co. Bo w całej mojej rozpaczy przestawało chodzić o drugiego człowieka, a zaczynało o mnie. A tak nie powinno być. Nie na tym powinienem się skupiać przecież. To nie ja zostałem zraniony, a wpuszczam demony przez to, że uparłem się swoją głupotą na nie-ranienie. A tak się nie da.

Być może, żeby pewne rzeczy naprawić, choć, wątpię, by w jakikolwiek sposób się dało, nie można przestać być tym, kim się było, skoro takiego człowieka pokochano. Bo nie umiem zmienić siebie na siłę, tak, wiem już kim jestem i nie zmienię tego właśnie. Nawet, nie chcę.

Nie zmienię, bo jakim człowiekiem bym nie był, zawsze przydarzy się komuś ból. A lepiej czuć ból, niż nie czuć nic w ogóle, jak śpiewa pewien zespół. Lepiej dawać miłość jeśli ma nawet spowodować ból, niż dawać nienawiść, która uczyni to samo. Miłość nadal jest czysta, nawet jeśli sprowadza człowieka na złe drogi.

A przecież mimo wszystko, mimo że noszę w sobie bestię i miłość całego wszechświata jak każdy z nas, nieraz było w ciągu ostatnich lat przynajmniej więcej cudzych uśmiechów niż łez, które sprawiłem. Jeśli posługiwać się bilansami, to może nie jest tak źle choć...żadnego ludzkiego życia i serca nie można w cholerny bilans ująć.

Każdy cierpi osobno i za to trzeba ponieść odpowiedzialność. Ale, jak usłyszałem w tych dniach, nie można się też za to krzyżować i odbierać siebie samemu sobie. Nie można wyrwać swojego serca. Choć przychodzi moment, że chciałoby się z wielu powodów.

Więc, w tym wszystkim chyba chodzi o wybory. I ja nadal wybieram miłość i ciepło. I nadal będę się starał, szukając innych serc- i szukając też samego siebie. Bo siebie znaleźć właśnie trzeba, nieraz na nowo.

Tak. Wiem już kim jestem i wiem kim nadal chcę być. W braku swojej doskonałości, uczący się na błędach ale przecież, nigdy nie doskonały. Doskonałość jest przecież nudna i przereklamowana. Silny swoją ogromną, bezbrzeżną słabością. Śmiejący się nieraz bólem. Słaby przez swoje wspomnienia, ale uparty przez swoje marzenia. Ten ze stałym lądem w środku, w oceanie emocji, który zalewa czasem brzegi. I niech każdy postrzega we mnie to, co chce. A jeśli się rozczaruje...cóż. Mogę tylko przeprosić za iluzję, kolejną. Bo każde nasze spojrzenie jest iluzją, tak naprawdę. Żyjemy w niej i się w niej obracamy.

Mam tylko nadzieję, że nigdy nie zostanę hipokrytą choć...kto z nas hipokrytą nieraz nie bywa?

Tak. Muszę też nauczyć się wybaczać. Nie komuś, a samemu sobie. Wybaczać wszelkie niedoskonałości. Nie biczować się wstydem i brudem zakorzenionym we mnie przez przeszłość.

Stanąłem chwiejnie na nogi, wyszedłem z jaskini. I choć wiele osób wcześniej mnie wołało, starało się wydobyć, dopiero dziś przyszedł ktoś, kto sprawił, że uwierzyłem naprawdę.

I za tamte starania też wszystkim dziękuję, za szanowanie też nieraz mojego uciekania od tematów nieraz, albo rozmowy o części tego, co się dzieje. Zdecydowanie, wtedy dzięki temu człowiek nie zatapia się w sobie całkowicie.

Ale dzisiaj przyszła moja kochana, moja urocza, jak promyk słońca Kaśka. Wpadła na kawę w kursie między Warszawą a swoim rodzinnym miastem, musiała przecież zahaczyć o Poznań. A skoro Poznań, to musiałem być i ja i mój rodzinny dom. Choć na chwilkę, godzinkę po prostu. Tak bardzo jej na tym zależało.

Moja Kaśka, która swojego czasu przecież potrzebowała mnie najbardziej- a każdy z nas czasem musi czuć się potrzebny.

Ona nad kubkiem z kawą siedząca na moim łóżku, ja nad wielkim kubkiem herbaty rozciągnięty jak zawsze na podłodze obok psa. Zawsze tak samo, gdy przychodziła. Gadaliśmy o jej pracy, o tym jak się żyje w Warszawie, o mojej operacji...ale ona widziała, że jest coś innego jeszcze. Więc jej opowiedziałem.

Opowiedziałem jej o wszystkim, o każdym kolejnym zdarzeniu, o każdym kolejnym dniu i nocy, gdy zbiera się na wymioty. Opowiedziałem, mogąc już o tym mówić, mówiąc o tym, gdy po swojemu doszedłem do wniosków mi potrzebnych. Bo żadne cudze słowa nie pomagają, jeśli nie jesteś w stanie zrozumieć tego i poczuć w sobie.

Mówiłem o całym zwątpieniu, o całej bestii w sobie, o głupocie, o ślepocie, patrząc gdzieś bok, jakby też w głąb siebie znowu...ale potem zobaczyłem ją.

Wargi jej drżały, a kocie oczy były zaszklone.

-Do cholery, Króliku? Jak ty możesz przez takie zdarzenie zapomnieć o tym, co już zrobiłeś?

-Hm?

-Skarbie...ty nie niszczysz ludzi wcale. Mnie choćby uratowałeś. Gdyby nie ty, to bym już przecież nie żyła, nie pamiętasz jak...

Oczywiście, że pamiętałem. Jak mogłem zapomnieć?

Gdy wszystko się uspokoiło, kolejne wspomnienia i jej płacz chwilowy, dopiliśmy kolejno ona kawę, ja herbatę, pomyślałem, że cholera, jednak warto. Nawet, gdy mam nieraz brudzić sobą i ranić jak każdy człowiek. Warto, bo mimo wszystko, ona nadal żyje. Może jakoś dzięki mnie. W dosłowności też, dzięki mnie. Ale jeśli uda ci się czasem uratować jedno życie, przez zbyt gwałtownym ruchem, to czy nie jest tak, że uda ci się czasem uratować cały wszechświat? W końcu, wszyscy go w sobie nosimy.

Nie jestem i nigdy faktycznie nie będę żadnym superbohaterem, nie będę świętym, który ma ręce niezbrukane cudzą krwią. Nie zostanę żadnym mędrcem, który zbawi świat, nie sprawię, że powstaną piękne utopie, nie sprawię, że każdy poczuje się potrzebny i kochany, wręcz przeciwnie, czasem sprawię, że ktoś poczuje się całkiem odwrotnie. Nie ocalę wszystkich, bo nawet naprawdę nieraz nie potrafię ocalić samego siebie. Od płaczu, od bólu, od histerii. Nie jestem w stanie nieraz ocalić siebie, choć nadal, chcę utrzymać tak bardzo swoje serce silnym.

Nie jestem supermanem. Ale jestem człowiekiem, na początku i na końcu zawsze jestem przede wszystkim człowiekiem i takim chcę zostać. Myślę, że mimo wszytko warto.

Spędziłem czas na oglądaniu przestrzeni, która wyrosła pomiędzy nami

I zraniłem swój umysł na byle jakiej namiastce

Czy na tych bliznach, które są nieodłączną częścią niedojrzałości i braku doświadczenia

I zaraziłem własne oczy nudą

Mimo to dno morskie nie chce nadal wpuścić mnie do środka

A przecież daję z siebie wszystko, by objąć tę ciemność, w której się unoszę

Teraz maszeruję z powrotem, w dół tej góry

Z siłą fali powstałej pod wpływem zmieniającego się prądu

Ten wiatr jest tak delikatny na mojej skórze

A to słońce tak mocno świeci po mojej stronie

Rozglądając się na zewnątrz za szczęściem

Którego szukałem pomiędzy kartkami papieru

Czując się ślepym, uświadamiam sobie

Że wszystko czego szukałem, to siebie samego

Wszystko, czego poszukiwałem to siebie samego

Niedawno spotkałem się z jednym z moich przyjaciół

I on rzekł, że moje oczy błyszczą

A ja powiedziałem, że byłem daleko w podróży poza zasięgiem

A on rozumiał

On rozumiał co miałem głęboko w myśli

I to było wspaniałe uczucie widzieć jego twarz

Czuć to pokrzepienie, które wlewa w moją duszę

Poczuć to ciepło uśmiechu, gdy rzekł

"Jestem szczęśliwy, że goszczę ciebie w domu, cieszę się że mam cię w domu"

Trzymaj głowę wysoko, zachowaj serce silnym

Skup myśli, zachowaj długie włosy

Moja droga, głowę noś dumnie uniesioną, niech twoje serce zostanie zdrowe

Bądź zdeterminowana w swoim działaniu

Zachowaj dzielne serce.

Bo ja zawsze będę pamiętał ciebie takiego samego

Oczy jak kwiaty polne, w ich wnętrzu demony zmian