For now

"Miej gdzieś teraz cudze problemy i złamane serce, skup się teraz lepiej na nie umieraniu, co?" dała mi prztyczka w nos Frida w tym tygodniu. Skupić się na nie-umieraniu brzmi nawet, jak niezłe zadanie. Wyzwanie wręcz, a ja zawsze przecież wyzwania lubiłem.

Sądzę, że je po prostu podejmę.

Nie jest łatwo nie umierać. Nie jest łatwo po prostu chorować, gdy jesień taka piękna, gdy ułudy miłosne rozwiewają się ostatecznie, gdy chce się zaleczyć głowę w górach albo w morzu. Nie jest łatwo nie- umierać i chorować, tak po prostu. Ale nikt nie mówił, że ma być łatwo. Ba, nikt nie mówił, że wszystkie przygody w naszym życiu mają być tymi przyjemnymi.

Bo w gruncie rzeczy, wszystko jest przygodą. A tą, choć dającą mi się we znaki jak sezon burz w górach Bałkanów traktuję jak kolejną podróż. I wy też to tak potraktujcie, jeśli choć trochę się martwicie, jeśli choć trochę mnie lubicie.

To podróż, z której mam zamiar wrócić, może bez opowieści a z ranami. Ale rany, moi drodzy, czynią znów silniejszym. Nic tak dobrze jak rany nie uczy. No, może oprócz błędów, ale tu miejmy nadzieję, chirurdzy, którzy planowo we wtorek o 8 rano, 7 października 2014 roku mają otworzyć moją klatkę piersiową, uczyć się nie będą. Zasadniczo, statystycznie mam najlepszy termin na operację, wtorek rano. Wtedy popełnia się- pamiętajmy, statystycznie- najmniej błędów lekarskich, taka ciekawostka.

W każdym razie to tylko kolejna podróż, przystanek, który może cieniem rzuci się na moje przyszłe życie- ale hej, co go nie zmienia? Każde zdarzenie zmienia jego bieg, jak nurt rzeki zmienia się na wystających kamieniach i korzeniach wierzb. Płynę z prądem, to tylko większe wyboje, co zmieniają smak wody. I co z tego? Ważne, by płynąć do samej delty. A tej ja osobiście jeszcze nie widzę.

To kolejna podróż, tylko nie wiem, kiedy wrócę. Bo tym razem nie mam zabukowanego lotu, nie mam dokładnych planów co do niczego. Niech się dzieje co chce.

Ale pewnie tutaj nie będzie mnie długi czas. Mam takie wrażenie, że pewne rzeczy będą musiały się jeszcze zdarzyć, dorosnąć, zarosnąć, zanim opowiem wam o tym, jak rzucam śnieżkami przez okno, już nie kasztanami. Choć, nie zamierzam co prawda zrobić sobie wakacji do tego miejsca aż do zimy...ale sądzę, że sporo wody właśnie upłynie, co najmniej parę tygodni. Więc jeśli ktoś by miał się denerwować, że mnie tu nie ma- proszę tego nie robić. Choć, jak chcecie, możecie znowu spamować moja skrzynkę mailową, to nawet miłe było, gdy wróciłem z Gruzji a tu 48 nieprzeczytanych wiadomości.

Nie będę przedłużał w każdym razie, bo zresztą, tym razem przedłużać co nie ma. Po prostu, chciałem się pożegnać chwilowo i z tym miejscem. Chciałem powiedzieć, że Włóczykij wyrusza i wraca. Powiedzieć już teraz bo jutro za bardzo mogą trząść mi się ręce, ale to nic przecież. Niech drżą, mają prawo. Niech oddech staje się płytki, ma prawo. Ma prawo, bo to nic takiego, a tak wiele.

Jest dobrze, choć jestem zmęczony, po prostu coraz bardziej zmęczony, mówiący niech się po prostu dzieje co chce. Mam momentami tysiące lat, pamiętam wszystkie swoje wcielenia. Ale to nic. Czekanie na każdą przygodę, każdą podróż nawet tą realną, może zmęczyć. Niech się spełni.

W każdym razie, jutro słowa mogą mi się gubić- bo robią to już teraz, jutro będę potrzebował też czasu dla siebie, chwili medytacji, chwili własnej modlitwy, pewnego wyciszenia. Dlatego już dziś mówię wam do widzenia, nie- żegnajcie. Bo już wiem, dopiero teraz zrozumiałem, jak różny smak mają tak naprawdę te słowa.

Wyruszam na kolejną przygodę, osobistą walkę, wyruszam zawojować własny świat by wrócić i nucić wesołe piosenki.

Myślę o tym, co będę robił potem. O smaku nie jutrzejszego głodu przed operacją, a smaku wszystkich ciast i obiadów, które zjem, gdy wrócę, po prostu wrócę. O smaku czerwonego wina. O smaku każdego kolejnego oddechu, wdechu mroźnego powietrza. Myślę o planowaniu podróży, spektaklu na który zabrakło sił, o robieniu porządków w książkach, zajmowaniu się psem, o obietnicach które mi złożono, o nadziejach, które mi dano. Ale może nie powinienem o tym. Za dużo póki co tylko w głowie tkwi, w sercu.

Wyruszam w kolejną wędrówkę, choć bez użycia nóg. Nie mówię na razie o rozpaczy ani nadziejach nawet. Mówię o życiu i skupiam się na nim póki co, skupiam się na myśli, by przeżyć.

A jeśli zdarzy się inaczej, zdarza się po prostu i nie ma co płakać, choć jeszcze można się tego bać.

Przybliżać się odchodząc

Odchodzić, zostając w miejscu

Gdzie samotności najłatwiej podróżować

Gdzie lepsze jest wrogiem dobrego

Jeśli wszystko zawiedzie

Wszystko zawiedzie

Pozwól, by zegar wybił godzinę odpoczynku wiecznego

Jak na razie

Jak na razie

Nie myślimy o rozpaczy

Nie myślimy o nadziei

Gubić się by odnaleźć drogę powrotną do domu

Odzyskać pozwalając odejść

Spraw, by kolejna myśl upadła w natłoku rzeczy

I śmierć jest ostatnim oddechem

Tak jak życie

Mówiąc o tym, nic tak naprawdę nie wiemy

I to przeraża najbardziej

Jak na razie

Jak na razie

Nie myślimy o rozpaczy

Nie myślimy o nadziei

Troska przepływa obojętnie przez moje żyły

Gdy odchodzisz, to odchodzimy

Troska obojętnie roznieca zmiłowanie

Gdy tu jesteś, to jesteś

Przybliżając się

Nie zaprzątając sobie głowy domem

Nie mówiąc o rozpaczy

Spoglądając w górę na pośpiech istnienia

Myśląc o życiu

Które trwa teraz

O życiu, jak na razie

Wczoraj przypadkowo trafiłem na ten oto kawałek i...niektóre przypadki zdają się nimi nie być. Choć dla wielu pewnie pobrzmiewa w nim smutek, czysty smutek i choć nim poraża serce...dla mnie wczoraj wieczorem stał się czymś więcej, czymś, co musiałem się dzielić, choć nie każdy zrozumiał, choć może nie każdy chciał słuchać. Czymś cholernie ważnym. Czymś niesamowicie...moim.
Tak nagle istoty, cały ja w tym, cała muzyka we mnie. 

Dawno nie słyszałem nic tak pięknego, tak przeszywającego, tak mówiącego za mnie. Dawno nic nie sprawiło, że tak drgało wszystko w środku, sprawiając, że jednocześnie chce się płakać z rozpaczy i z radości nadziei, jakkolwiek to absurdem może nie pachnieć.

Jestem potwornie zmęczony i w tej muzyce odpocząłem, bardziej niż w toni oceanu.Może dlatego, że w pewnym pięknie zawsze właśnie odpoczywam. Może dlatego, że właśnie znalazłem coś, co mówi za mnie, może dlatego, że znalazłem coś, co umie powiedzieć co czuję, choć brakuje mi słów i każdemu prawie, kto się pyta, mówię, że dobrze, choć źle.

Dobrze, choć źle. Coś takiego nie istnieje. Ale mam właśnie w sobie uczucia, które nie mają nazw, jakby nie istniały.

Muzyka mówi za mnie. Tym razem całkowicie.

Więc wyruszam w podróż i zostawiam was z panem Feinerem, któremu obiecałem w duchu, że kupię wszystkie jego płyty, jak tylko wrócę. Wyruszam, mówię wam do widzenia znów muzyką, która mówi też za mnie.

Za wszystkie kciuki trzymane, za wszystkie modlitwy, za wszystkie dobre myśli, jasne i ciepłe dziękuję. I podziękuję jeszcze raz, gdy pomogą- a przecież pomagają zawsze.

Ahoj, przygodo! Tyle zostaje mi do powiedzenia. Reszta nie jest milczeniem, ale i nie należy już do mnie. Ja przetrwałem do tego momentu, w którym już nie mogę decydować sam. Ale dopłynąłem i jestem z siebie dumny, choć tak bardzo, tak kurewsko zmęczony. 

Do zobaczenia, moi drodzy.