Tato, dlaczego uczyniłeś mnie trzmielem?

Witaj...Tato.

Nigdy za bardzo do ciebie nie pisałem, bo nie wiedziałem, co miałbym powiedzieć. Te kilka listów kiedy byłem tak młody już się nie liczy, te słowa pełne złości, pełne bólu. One już nie istnieją, zresztą, spaliłem je w w tamtym starym żelaznym pojemniku pewną ciemną nocą.

Ogień oczyszcza, tak mawiają. Woda oczyszcza. Pewne rany jednak zawsze nabrzmiewają ropą, nieważne, ile razy byśmy ich nie wypalali, ile razy byśmy ich nie przemywali najbardziej krystaliczną wodą. To po prostu wraca, ciągnie się za człowiekiem, swoiste piętno. Można czuć się jak Kain, bo ludzie tak samo patrzą na wszystkie piętna właśnie, wiesz? Czasem z potępieniem, czasem z litością. Ale widzą i boją się o nie pytać. Czujesz ten ciężar całe życie.

Byłeś przecież bogiem mojego świata, okrutnym bogiem, który mnie tak naznaczył. Moim piętnem są te wszystkie blizny, które czasem przypominają. Na co dzień ich się nie widzi, nie dostrzega, przeszły do normalności w codzienności. Ślady przypalenia papierosem- wiesz, ze paliłem potem takie same? Niebieskie Lucky Strike'i . Śmieszne, doprawdy. Taki żart losu, jak zawsze. Ślady po tym, jak sam zadawałem sobie rany, gdy już odszedłeś. Pręga od pękniętej skóry na plecach. I wreszcie najgorsza, ślad cięcia od wcięcia mostka do jego końca. Po tym, co mi zrobiłeś musieli przecież rozpruć mi klatkę piersiową, żeby uratować moje serce. Chyba nie do końca im się udało, wiesz, tato?

Noszę też w sobie blizny, których nie widzę, gdy stoję przed lustrem. Tak jak tamte, nieraz przemykają oczom, oczy przywykły, codzienność przywykła, dusza przywykła. To już nic. Ale są noce, gdy się otwierają rany. Blizny po dusznych nocach, kiedy każdy dotyk, każda dłoń była jak zgniła dłoń topielca, oddech który był jak zatrute powietrze. Blizny milczenia, wstydu swojego ciała. Blizny najgorsze, najgłębsze, po których długo nie dałem się dotknąć nikomu innemu. Ale wiesz tato i te rany udało mi się oczyścić. Jakoś. Trochę. Jasne, nadal są noce, które są lustrami, w których przeglądam tamte wspomnienia, cięcia od początku do końca mostka, żeby uratować nie tylko fizyczne serce. Czy do końca mi się udało?

Bo ja przecież żyję tato. Raz przez ciebie naprawdę umarłem. Na kilka minut moje serce fizyczne przestało bić. To które czuje miłość próbowałem sam zabić, ale mi się nie udało. Nie umiem nie czuć tato, może dlatego tamto dziecko we mnie to tak bolało? Ale to już nie ma znaczenia. Moje ciało przeżyło, walczyło tygodniami w szpitalu żeby przetrwać. Moja dusza walczyła jeszcze dłużej, boleśniej, odradzała się i umierała, płonęła, tonęła. Ale się udało. Bo ja żyję tato i jestem szczęśliwy. Na tyle ile umiem, jestem szczęśliwy.

Ja wiem, że nie chciałeś mnie wtedy zabić. Ja wiem, że po prostu nie umiałeś opanować tej bestii w sobie, po tym, jak mama poroniła, po tym, jak zacząłeś pić. Ja to wszystko wiem, jestem już dużym chłopcem. Bo czasem nadal jestem chłopcem, wiesz. Zawsze gdzieś jakiś we mnie będzie, ten przerażony, posłuszny, zakochany w bajkach, w które można uciekać. Ale to nic, ja wiem po prostu, że każdy człowiek rani. Ja już cię nie osądzam, nie obwiniam. Nie czuję nienawiści. Kiedyś ta niszczyła tylko mnie. Czasem tylko chciałbym zrozumieć, jak to się wszystko mogło stać, jak mogło się tak potoczyć. Jak mogłeś mnie prawie zabić. Nie. Jak mogłeś mnie zabić. Tyle we mnie.

(Kim byłym i co bym czuł, gdyby nie tamto, gdyby blizny nie były tkanką silniejszą, ale też zarazem martwą?)

Wiesz, może to dziwne, ale czasem mam taki moment...że i do ciebie czuję tą dziwną czułość. Bo to wszystko jest smutne. Z perspektywy czasu jest po prostu smutne, to wszystko co się stało, to co mi robiłeś, to jak mnie niszczyłeś- i niszczyłeś siebie. Ze mną się nie udało. Tylko pewne miejsca mam puste, inne za czułe nieraz. Ale czasem zastanawiam się czy udało ci się zniszczyć samego siebie? Czy tego przede wszystkim nie pragnąłeś? Może z oddali czasem nawet bym cię przytulił. Nie tego fizycznego, namacalnego. Ale twoje serce. Bo je przecież kiedyś miałeś, gdy byłem jeszcze młodszy, gdy zakochałeś się w mamie, gdy nosiłeś moją starszą siostrę na barana. Wiesz, może cię to dziwi, ale ja mam w sobie dużo czułości, po tym wszystkim co mi zrobiłeś, jednak ją mam. Czasem sam się dziwię. Ale widziałem właśnie przez ciebie, co dzieje się z człowiekiem, gdy jej braknie. Gdy chce się przestać czuć, tak jak ty- żeby nie rozpaczać za dużo piłeś i obudziłeś w sobie bestię, która wyciągała łapy po mnie. A ja nie chcę popełniać twoich błędów. Nie ja.

Wiesz tato, dzisiaj byłem u lekarza. Tak, nadal chodzę do kardiologa. Babcia, z którą zawsze się kłóciłeś, z którą się nie znosiliście stale mnie do niego wysyła. Tak, Sisi dba o mnie. Czasem za bardzo, mam wrażenie, że po tym wszystkim jest przewrażliwiona. Po tym, jak wylądowałem przez twoje pięści i kopniaki w szpitalu, po tym jak na chwilę umarłem, jak cięto mój mostek od początku do końca, żeby zatamować krwawienie prosto z aorty, zatamować dziurę w prawym przedsionku. Nawet się zgubiłem, ile żeber złamałeś mi ty, a ile złamali lekarze, kiedy rozrywali moją klatkę piersiową, panicznie, żebym jednak przeżył.

Wiesz, babcia boi się, że skoro raz już prawie odszedłem, to mogę zrobić to w każdym momencie. Tak, ona martwi się o moje serce. I to fizyczne i to duchowe, chociaż nieraz udaje, że jest inaczej. Nie wiem dlaczego się nie lubiliście, a może...nie, tato, ja wiem. Ona była dla ciebie za silna. Mama zawsze była łagodna, nieporadna a babcia...dawała ci się we znaki. Nie pozwoliła nas całkiem od siebie odciąć, zawsze o nas dbała.

Do teraz to robi, czasem dyskretnie, swoją pozorną jadowitością. Ona tylko pozornie wyśmiewa, wiesz? Jest najbardziej kochana. To ona też ma wielką czułość, tylko nieraz się jej wstydzi. Bo właśnie jest za silna, a silni ludzie boją się, że to zniszczy ich wrażliwość. Pomimo wieku nigdy tego nie zrozumiała, że jest zupełnie inaczej, że to ta wrażliwość i czułość daje jej taką wielką siłę. Jej miłość. Ale ma swoje metody i to działa. To najważniejsze.

Ona nigdy by się nie przyznała wprost, jak się o mnie martwi, ale ja wiem swoje. Kiedyś podsłuchałem jej rozmowę z dziadkiem, nocą, kiedy siedzieli w kuchni. To było w momencie, gdy było już bardzo źle z mamą, wiesz? Pod koniec to wszystko było straszne momentami, bezsilność, jej wycie z bólu, aż zwierzęce wycie nieraz, kolejne dawki morfiny. Tylko ja jej ją podawałem. Uparłem się, że tylko mi wolno się nią tak zajmować. Ale nie o tym miałem. Kiedyś usłyszałem, jak babcia mówi do dziadka, że mną nieraz trzeba się zająć właśnie. Bo wyglądam jak cień człowieka, a ona się martwi. I że ona musi to zrobić, skoro ja opiekuję się nimi wszystkimi. Poczułem wtedy gorycz, nie wiem dlaczego. Żal. Przecież ja sobie radzę, ja nie potrzebuję pomocy. Nigdy. Jestem silny, przeżyłem ciebie. Przecież przeżyłem ciebie ale...

Tak, muszę to przyznać. Nieraz i mną się trzeba zaopiekować. Chociaż mnie przytulić. Rozbawić. Oderwać moje myśli. Wiesz, tato, każdy tego potrzebuje i to nie jest słabość. Doszedłem do tego po czasie oczywiście. Nieraz w ogóle ludzie nie wiedzą, jak są dla mnie ważni, jak mi pomagają, moim demonom, jak je leczą. Słowem, listem, tym że mogę im coś powiedzieć bzdurnego, nie myśląc o tobie nieraz. Bo czasem ja muszę uciekać. Nie mówię im, że mam zły dzień, że cały dzień prześladował mnie koszmar. Ale oni są, nie muszą wiedzieć. Tyle starcza. Może tego nie rozumiesz, też czasem nie pojmuję.

Ale znowu odszedłem od tematu. Sisi się mną opiekuje, wiesz, ja jej na to pozwalam. Jej na to pozwolę .I znowu wysłała mnie do lekarza. Jak co roku, jeden ukłon w stronę jej przewrażliwienia. Ja wiem, że ona jest przewrażliwiona, nie przez to co mówi, co robi. To są nieraz niuanse. Jak jej spojrzenie na moje cięcie przez cały mostek, gdy biegam czasem po domu bez koszulki szukając czegoś do wrzucenia na mój chudy grzbiet.

Więc poszedłem do lekarza tato i okazało się, że wtedy nie udało ci się mnie zabić, ale zadałeś rany głębsze, niż sądzono. A może to nie tak. Nie są głębsze. Po prostu niektóre rzeczy ciągną się za człowiekiem latami.

Widzisz, mówiłem o tych ludziach, że nieraz im nie mówię pewnych rzeczy.

Prawie nikomu nie mówiłem, że od jakiegoś czasu to czuję. Raz, dwa mi się zdarzyło palnąć tylko, nieznacznie. Ale czasem delikatny trzepot, czasem delikatne muśnięcie serca, tego fizycznego się zdarza. Od dłuższego naprawdę czasu. Myślałem o tym sporo. Dręczyło mnie to, wiesz?
Dlatego trochę oszukałem los i pojechałem do tych Indii o których marzyłem, zanim poszedłem do lekarza. Nierozważnie, wiem. Ale chciałem spełnić choć tyle, uszczknąć życia, bo gdybym dowiedział się przedtem, że coś mi jest..pewnie nie doznałbym tak wiele. Nie pojechałbym. Może nie pojechałbym.

Ale czasem moje serce, nocą szczególnie zatrzepocze. To nie żadne emocje, żadne zakochanie, można by było się wtedy bowiem z tego śmiać. Czasem moje serce zatrzepocze samo z siebie. Delikatnie, jak wrażliwy na mróz motyl. Ale jak już ci powiedziałem, nikomu prawie tego nie mówiłem, bo i po co? Powiedz, po co, póki się tego nie wie? Po co kogoś sobą martwić? Starczy Sisi. Ona się mną opiekuje, opiekowała mną gdy ja opiekowałem się bratem, siostrami, mamą. Ale jej kiedyś zabraknie. Kto wtedy się mną zaopiekuje? Kto mnie będzie nieraz tak kochał gdy...?

Ale nie o tym znowu miałem, widzisz, mam przez to wszystko za dużo dziwnych myśli. Staję się kruchy, rozsypuję się. Staję się smutny. W obliczu otwierania ran zawsze taki jestem. Bo to śmieszne, przecież radzę sobie sam doskonale nieraz. Tylko nieraz się tęskni, nieraz znowu się człowiek, nawet dorosły, boi. Nieraz chce się być przytulonym.

Tato, wiesz, ostatnio wracasz non stop do mojego życia. Aż przesadnie. Wtedy w marcu gdy Sisi myślała, że jesteś w mieście. Nie spotkałem cię. A teraz wracasz razem z lekarzem, z jego słowami, że trochę się zmieniło od tamtego roku. Trzepoczę. Tak, zaczynam trzepotać na tym wietrze. Wiatr zabija trzmiele, które nie wiedzą, że są za ciężkie, żeby latać. Wiatr im to nieraz uświadamia i łamie im skrzydła.

Tato, czy jestem przez ciebie trzmielem?

Moje blizny są trwałe. Nigdy nie znikną, ani te z duszy, ani te z ciała. Jeśli ktoś chce mnie kochać musi pokochać i je, to nieodzowna część mnie. Są dni gdy te niewidoczne nawołują, powodują nagłe ataki lęku, są noce, gdy nie można mnie dotknąć. Nikt nie może. Nawet jeśli mnie kocha.

Czasem zastanawiam się, czy to w ogóle możliwe, wiesz? Czasem mam takie momenty, jestem przekonany, że przez to nie można mnie kochać. Dziwne, bo cudze blizny kocham właśnie, zawsze chciałbym czule objąć..ale moje własne wzbudzają obrzydzenie i wstyd. Sprawiają, że jestem pokraczny, tak bardzo pokraczny i żałosny. Jak bezdomny przemoknięty pies. Kto takiego wpuści do domu, kto takiego oswoi? Kiedyś się zdarzyło. Ale czasem boję się, że już nigdy tego nie zaznam, a może i boję się, że kogoś za bardzo pobrudzę swoimi mokrymi psimi łapami. Dlatego nie lubię się narzucać. To też trochę przez ciebie, wiesz. Tylko to ja muszę sobie z tym radzić, z tym wstydem, lękiem. Nie boję się już rozbierać, pokazywać, chodzić nago, nago ciałem i duszą. Niech widzą, niech wszyscy widzą. Ale gdy ktoś ma tego dotknąć, przycisnąć palec do mostka...dopada mnie to dawne przerażenie, wstyd, jak bardzo jestem żałosny. Irracjonalne przerażenie, że ktoś przeciągając palcem po tej prostej bliźnie odgadnie wszystko, odczuje wręcz wstyd i ból tamtych nocy gdy przychodziłeś do mnie i ból tego szpitala. Muszę komuś ufać żeby na to pozwolić, inaczej to jak kolejny gwałt. A komukolwiek chce się o zaufanie takie starać? Nie czuję nigdy, że miałbym być tego wart. Nie jestem tego wart, bezpański pies. Żałosna pokraka. Ale nie o tym znowu miałem. Zresztą, teraz już rzadko o tym komukolwiek mówię.

Okazuje się więc tato, że po latach i blizny fizyczne mogą rzutować na moje życie. Moje życie, na które już zapracowałem. Moje dobre życie, bo pomimo wszystkiego tato, pomimo ciebie, ja je mam. Dobre, szczęśliwe.

Frida Khalo mówiła, że w jej życiu zdarzyły się dwie tragedie: autobus i Diego. Mnie nie dopadł autobus, za to tragedią był człowiek. Byłeś to ty. Ale po każdej tragedii stajemy na nogi. Tak jak Frida, nieraz kulawo, ale jednak. Żyjemy. Wręcz tańczymy. Kochamy. Ty mi nie mogłeś tego zabronić, jedyna osoba która mogła, to ja sam. A ja może jestem żałosny, ale nie jestem aż tak głupi tato, jak twierdziłeś. „Ułomny bachor”.

Wiesz tato, ja nie boję się śmierci. Po tym, co mi zrobiłeś, po tym jak już ja umarłem, nieraz nawet jej sobie życzyłem. Wyłem nieraz pod wiaduktami na których przejeżdżały pociągi, dlaczego się wtedy nie udało, po jaką cholerę mnie odratowali, zaszyli serce, nastawili kości połamane. Przywoływałem tamto, dosłownie. Nie udało mi się wtedy. I poczułem, że chcę żyć, ale to już dłuższa historia.

Ale tato, ja nie boję się śmierci. Samego jej momentu, tego co nieznane. Wiesz, mam swoją wiarę, to już dużo zmienia. Czasem nawet śni mi się śmierć i to są dobre sny. Ciepłe, przyjemne. Mało pamiętam z tego, jak umierałem, jak leżałem w śpiączce. Wiem że nie bolało. Było cicho. Tyle. Nic więcej. Czasem to przychodzi w snach, wyobraź sobie, że jakiś czas bałem się przez to spać, że znowu się nie obudzę, że właśnie umrę we śnie, panicznie bałem się spać. Ale nie, nie boję się śmierci. Nie boję się, że umrę przez swoje serce.

Jak wszyscy ludzie, bałbym się odchodzenia. I też nie zrozum mnie tutaj źle tato. Nie boję się bólu, chociaż mógłbym po tym, jak widziałem, jak cierpiała mama od przerzutów, naciekania nerwów. Nie, nie boję się bólu bo dałeś mi jego wielką lekcję. Przez jakiś czas byłem od niego uzależniony, mówiłem że lubię kolczyki, a tak naprawdę lubiłem samo nakłuwanie. Ból uzależnia, teraz już się wyleczyłem z tego dziwnego nałogu....ale nie, w moim lęku przed odchodzeniem nie chodzi o żaden ból. Ten znam przez ciebie aż za dobrze i wiem, że można go przetrwać, że połamane kości to nic, można z nimi nawet biegać, ze złamaną nogą. Już raz tak zrobiłem.

Ja boję się, że moje życie zmieni się w odchodzenie. Moje dobre życie, moje życie, w którym chcę tyle smakować, chcę doznawać, zaznawać, kochać. Moje życie, o które walczyłem, walczyłem przede wszystkim z tobą w mojej głowie, moje życie, w którym wstałem z kolan, przestałem się czołgać. W którym nie wstydzę się już stawać przed kimś z nagą duszą, bo i to mi się ostatnio udało. Tak tato, ja boję się, że moje życie zmieni się w wegetację. Smutne pasmo czekania na śmierć. Nie czekania natchnionego jak w Waranasi, gdzie byłem jakiś czas temu. A czekania na to w codzienności. Zmieni się w śmierć za życia. Dlatego tak trochę oszukałem, dlatego poszedłem do lekarza po przyjeździe już. Wiem, nie powinienem, ale tato zrozum...

Powinienem się oszczędzać, powiedział mi ten miły lekarz. Przez chwilę, póki nie zrobią kompletu badań powinienem się oszczędzać. Do cholery tato, ja chcę się zużyć! Chcę się zużyć w tym życiu, zużyć w doznaniach, a potem umrzeć z uśmiechem na ustach. Nawet gdy serce zatrzepocze za mocno.

Głupoty gadam, co? Tak, wiem. Wiem, że życie jest piękne, pomimo ciebie, mojej tragedii. Wiem że mam jeszcze dla kogo żyć. Dla tej jednej, która się mną opiekuje i która ma tylko pozornie złośliwy blask w oczach, dla tych, którymi ja się opiekuję, których kocham. Którym nieraz chcę po prostu poprawić zły dzień. To nieraz wydaje się być najważniejsze, by na cudzej twarzy pojawił się uśmiech, by ona wiedziała, że w nią wierzę, by on czuł moje wsparcie. To jest najważniejsze nieraz, ci wszyscy ludzie i ja to wiem tato. Dają mi powód, żeby żyć właśnie. To egoistyczne, ale inni ludzie są powodem, nawet gdy tego nie podejrzewają. Nieraz przez ich słowo, wypowiedziane czy napisane w liście, dużo bowiem tych listów tato, ale nieraz przez ich zły dzień człowiek nie skupia się na sobie, człowiek żyje, nie rzuca się z mostu, bo wierzy w to, że może im pomóc. To cholernie pusty egoizm...ale to jest ważne. Inni ludzie są ważni.

To to, o czym ty tak bardzo zapomniałeś, gdy po raz pierwszy podniosłeś na mnie rękę, gdy rzucałeś we mnie butelkami, gdy kazałeś mi grać na tych cholernych skrzypcach tak długo, aż posikałem się w spodnie.

Ja wiem, że oni są najważniejsi i jeszcze mam dla kogo żyć. Wiem, że ja nie jestem godny żeby ktoś chciał dla mnie ale...ale ja mogę dla nich. Powinienem za to dziękować nieraz. I dziękuję za to zresztą.

Ale jednak się boję. Boję się ograniczeń. Mnie się nie ogranicza przecież, to wszystko zdaje się być klatką. To wszystko przerażające, że moje serce nagle może sprawić, że nie będzie mi się chciało żyć pomimo tego, że mam dla kogo. Że te moje doznania, mój cholerny hedonizm będą miały się zmienić w wegetację. To boli, to przeraża, to sprawia, że staję się trzmielem na wietrze. Upadam nisko, upadam poniżej kwiatów kwitnących słodkim zapachem lip. Łamię skrzydła. Może, zresztą, nigdy nie powinienem latać, może to była zawsze tylko iluzja a dzisiaj mi to boleśnie i dobitnie uświadomiono?

Tato, dlaczego uczyniłeś mnie trzmielem? Mogłem być przecież ptakiem, motylem, mogłem...

Tak tato, boję się. Ale byłeś największą tragedią dla mojego życia- i okazuje się nadal jesteś. Ale nie złamałeś mnie wtedy, choć tak bardzo chciałeś. I nie złamiesz mnie teraz. Może dobija się konie ze złamanymi nogami, ale ja na to nie pozwoliłem i nadal biegam. Kulawo, ale biegam. I może jestem trzmielem, nie powinienem latać, ten cały ból nieraz waży za dużo, zranione , wadliwe serce jest trudne do uniesienia...ale ja nie dam się złamać. Nie tobie. Już nie tobie. Bo jesteś tylko smutnym zniszczeniem, którego piętno mam na sobie do dziś, namacalnie i w duszy. Ale jesteś echem. A ja jestem tu i teraz.

I może mam wadliwe serce, to fizyczne, to duchowe, to które czuje nieraz za dużo a nieraz pustkę, może mam wadliwe serce w każdym ze znaczeń, ale będę żył po swojemu, wiesz? Będę cię cieszył, będę doznawał. Nauczyła mnie tego też Irina, o niej ci nie mówiłem, ale to ważna osoba. To, co nas łamie nie ma znaczenia. Ważne, czy mamy marzenia i za nimi podążamy. A ja je mam. I mogę być niesamowicie zmęczony, ale będę szedł przed siebie, a nie biegał w kółko, jak niektórzy ludzie. Nie będę stał też w miejscu. Nie ja.

Więc może będę trzmielem i będę nadal marzył o lataniu, wiesz, tato? Tamto nie szkodzi. Już nie szkodzi. Wyleczę swoje serce. Choć, może wyleczę to za dużo powiedziane. Może po prostu nauczę się znów żyć z tym, co otrzymałem od losu. Bo nie chcę być jednym z tych ludzi, którzy mają oczy bez wyrazu żadnego, oczy pełne obojętności, nie chcę wegetować. Na to nie mam siły. Na to właśnie, na szaleństwo życia codzienności niektórych ludzi. Nie jestem wyjątkowy ale...nie dam się złamać. Po prostu. Nawet ten pokraczny, poraniony ja, bezpański śmietnikowy pies.

Nie będę się zmartwiał. Ja wiem to że przetrwam, jak przetrwałem wtedy ciebie, twoje pięści i kopniaki. Wtedy umarłem i nadal żyję. Nie będę umierał, póki nie nastanie mój czas. Chociaż czasem znów pewnie śmierć mi się przyśni. Może dzisiaj i taki sen będzie piękny, bo nadal nieraz mam momenty, gdy myślę, że byłoby lepiej, gdyby wtedy...

Ale to tylko momenty. Nie będę jednym z tych złamanych ludzi, których byle drobnostka załamuje. Którzy nieraz nie mają powodu, ale mają wymówki. Nie będę patrzył w sufit, załamywał się, zatrzymywał, nie będę umierał każdej nocy przez taką rzecz. Umrę naprawdę kiedyś, ale za życia nie położę się w trumnie.

Nie jestem koniem którego się łamie, jestem trzmielem, przez ciebie jestem trzmielem który marzy o lataniu i upiera się, pomimo tego, jak wiele waży. Nie myśl, że ci za to podziękuję. Nie tobie. Doceniam samo cierpienie i ból, nie ciebie, że podnosiłeś rękę. Jestem naiwny, ale nie licz z mojej strony na taki absurd. Jestem tylko człowiekiem, nadal, jestem tylko człowiekiem który za dużo pamięta. Ale docenia nawet ból. Bo on mnie ukształtował, on sprawił, że upieram się, żeby latać.

Będę czekał więc na to co przyniesie mi los. Będę oddychał i będę się uśmiechał, będę walczył, nawet gdy serce za mocno zatrzepocze. Tylko martwię się o babcię, tak wiem, dla ciebie była jędzą ale..martwię się co poczuje, gdy jej powiem. Bo ona opiekuje się mną, a ja nie chcę jej nigdy zranić. Ale będzie co los przyniesie. W tym dziwnym świecie, będzie co przyniesie los. Jak zawsze będzie trzeba to przyjąć. Ja muszę przyjąć wiadomość o moim wadliwym sercu. Co innego mi pozostaje? Będę pokorny w walce.

Ale..dopiero jutro zacznę walczyć. Jutro. Dzisiaj jeszcze trochę się boję, siedząc na swoim poddaszu i myśląc, co komu powiem. Czy w ogóle coś powiem. Myśląc, co wykażą te odległe jeszcze w czasie badania. Boję się jeszcze dzisiaj, boję się, że kiedyś się złamię i zacznę odchodzić. Umrę za życia zamiast żyć. Dzisiaj jest za silny wiatr na trzmiele.

Kto się mną zaopiekuje ciemnej nocy? Kto wyciągnie do mnie rękę?

Czasem noce są samotne, dziura pod sercem się powiększa tato. Czasem się wstydzę i się boję jak małe dziecko znowu. Czasem płaczę. Ale nie wygrałeś, nawet gdy będę płakał, nawet gdy będę wymiotował jak zawsze z nerwów, wiedz, że nie wygrałeś.

Jutro moja dziura się zrośnie, moja samotność, mój smutek, mój strach. To wszystko jutro z porankiem i biegiem przed siebie ustanie. Może z czasem zarośnie się i ta dziura fizyczna, może z czasem okaże się, że to nic takiego. Może nie będą znowu przecinać mi mostka, wycinać kawałków serca, zaszywać z powrotem i kruszyć żeber. Może nie. Może nie zostanę przymusowo zahamowany w swoim pędzie. Może nie.

Ja żyję i to się liczy. Czasem mogę się bać tato, tak jak podczas tamtych nocy, tak jak wtedy, gdy krzyczałeś. Ale ja żyję dalej i będę żył. Nie dam sobie samemu odejść. Nie dam sobie wmówić, że jestem za ciężki, żeby latać. Już nie.

Tylko dzisiaj to wszystko wraca. A ja jeszcze trochę się boję.

„Wszędzie dookoła mnie znajome twarze

Zużyte miejsca, przemęczone twarze

Wcześnie rano startują w swoich wyścigach

Zmierzają donikąd, zmierzają donikąd.

Ich łzy wypełniają okulary

Bez wyrazu, bez wyrazu.

Chowam głowę, pragnę utopić swoje smutki

Nie ma jutra, nie ma jutra

Myślę, że to troszkę zabawne, myślę, że to troszkę smutne

Że sny w których umieram, są najlepszymi, jakie kiedykolwiek miałem.

Trudno jest mi tobie powiedzieć, trudno jest mi to znieść

Gdy ludzie kręcą się w kółko

To bardzo, bardzo szalony świat.”