Królik idzie do szkoły!

-Ale jak to idziesz na studia, Królik?!- zapytała moja siostra, Ida, z niedowierzaniem. No tak, zapomniałem akurat jej powiedzieć, że faktycznie, wracam do szkoły.

-Nie no, to nie są całkowicie studia w sumie. Można to nazwać pomaturalną szkołą, ale i tak będę musiał na koniec napisać coś na kształt licencjatu na koniec. Dwa lata się pobujam zaocznie, a co mi szkodzi.

-Że też ci się chce...-zamarudziła jeszcze Ida, patrząc na mnie znad swoich notatek. Nie dziwię się jej marudzeniu na naukę. Jakby nie było, Politechnika ma bardzo wyczerpującą sesję, a Ida była na jej finiszu. Każdemu chyba w takim momencie nauki odechciewa się kucia notatek z wykładów, robienia kolejnych inżynierskich projektów, walczenia z wykładowcami.

Ale ja już od studiów odpocząłem. I za takim rodzajem nauki też...zatęskniłem.

A może nawet nie musiałem od nich odpoczywać. Bo ja zawsze lubiłem się uczyć, czy to w szkołach, czy we własnym zakresie, zgłębiać nawet tak dziwaczne dla mnie zdawałoby się dziedziny jak radiobiologia czy socjobiologia, fizyka kwantowa czy wiedza o malarstwie XIX wiecznym. Zawsze lubiłem się uczyć, z pełnym zaparciem, otwartą głową, poznawać, analizować. Zawsze lubiłem doznawać, to zupełnie inny rodzaj nauki, nauka od ludzi na drogach życia...ale lubiłem też i wiedzę czysto akademicką. Bo i ta uzupełnia człowieka, pozwala inaczej spojrzeć na doznania, odpowiednio wykorzystana jest niesamowitym narzędziem, którym posługujemy się nieraz, by wspomóc się na drodze życia.

Dlatego też, swojego czasu, miałem pewnie problem z wyborem studiów. Miałem iść na medycynę, ale stwierdziłem, że to nie dla mnie, że to za duża odpowiedzialność i nie cholery nie uciągnę tego kierunku w połączeniu z Akademią Muzyczną. Myślałem o fizyce medycznej, o chemii, o polonistyce, o biologii...Ale z tego wszystkiego wybrałem jedno. Takie, które skupia pewne pasje, pewne zainteresowania w jedno i poszerza horyzonty- a także, może jakimś cudem, daje pracę. Dlatego poszedłem na ochronę środowiska, mogło by się zdawać z przypadku- ale jednak z pasji. Bo kocham przyrodę i zawsze chciałem ją zgłębiać, mechanizmy jakimi ona się kieruje, zawsze chciałem też wiedzieć jak ją chronić przed wirusem ludzkości. Tak, lubiłem swoje studia, oba kierunki, dowiedziałem się dużo.

Ale to mało. Mało, mało, mało.

Ciągle mi było mało wiedzy, dlatego przez wszystkie te lata pewnie ukończyłem pełno jakichś dziwnych szkoleń, zdobyłem mnóstwo certyfikatów, które w sumie nie są mi do niczego potrzebne. Ale potrzebne być nie musiały, bo ja zawsze chciałem po prostu wiedzieć. Ponoć od dziecka zadawałem dużo pytań, zanim zaczęły się wszystkie moje domowe problemy byłem niezmiernie dociekliwy, pytałem, pytałem stale co jak funkcjonuje, chciałem po prostu zrozumieć.

Zawsze chciałem rozumieć. Dlatego tak dużo czytałem różnych publikacji, dlatego do dzisiaj wertuję artykuły na „Sience”. Ale z czasem odkryłem, że to tylko jedna z płaszczyzn rozumienia, sama nauka. Nauka musi być też łączna z praktyką.

Człowiek uczy się bowiem nie tylko umysłem- ale i duchem. Zacząłem to dostrzegać już będąc na studiach akademickich, kując zabazgrane strony notatek i robiąc projekty inżynierskie.

Nie jest dla nikogo tajemnicą, że „certyfikat” posiadam też jako nauczyciel jogi. Że jest to coś, co jest moją pasją. Samo ćwiczenie jogi, medytacja, masaż technikami tajskiej czy ajurwedyjskiej nie mają dla mnie już wielu tajemnic. Nie mają wielu..ale to mało.

Poza tym uczą nie tylko umysł, ale skupiają się w dużej mierze na duchu. Nie rozdzielają jednego od drugiego, poszukują korzenia całości i tak pokazują nam różne drogi.

Od dłuższego czasu biegałem ze swoją Kaśką na różne kursy i warsztaty. Reiki, lomi lomi, medycyna chińska, ziołolecznictwo chińskie, tai chi...

Niezmiernie zaczęły mnie interesować, od wielu już lat wszystkie metody „alternatywnej medycyny” można rzec. Takiej właśnie, która pokazuje nie tylko ciało, ale i ducha, łączy wszystko w jeden strumień, wpadający do jednego oceanu. Już w czasie, gdy moja mama chorowała na raka starałem się poznać wiele odgałęzień, wiele możliwości jakie z tego płyną, żeby móc jej ulżyć. Szukałem dodatkowych sposobów, jak mogę jej pomóc, w sprawach i ciała i psychiki. Czasem się udawało. Czasem ten strumień działał, choćby przychodzący w technice masażu tajskiej jogi, którą przekazuje się przede wszystkim całą miłość i ciepło wszechświata.

Dlatego Królik idzie do szkoły tradycyjnej medycyny chińskiej i ajurwedy ( czyli medycyny opartej na przekazach wedyjskich). Królik wraca do szkoły, choć może, nadal mało konwencjonalnej.

Chcę się jak najwięcej o tym dowiedzieć. Dla siebie samego a może też po to, żeby nieraz pomóc ludziom? Chcę się uczyć. Chcę tą wiedzę przekazywać i wykorzystywać w życiu a cóż..pójść do szkoły nie zaszkodzi, może dowiem się więcej, niż to, co zdobyłem już na własną rękę, przez liczne warsztaty, rozmowy z ludźmi się tym zajmującymi, przez czytanie opasłych tomisk, czasem z trudnymi zwrotami.

Wiem, że dla wielu ludzi brzmi to „magicznie”, „znachorsko”, „niepoważnie”. Każdy z nas zna jakąś historię o bzdurnych zabiegach znachorów właśnie, szarlatanów, którzy uszkodzili ciało, ducha i oszukali jeszcze na grube pieniądze. Wszyscy znamy skutki nieodpowiedniego brania ziół, nieodpowiedzialnej akupunktury, uszkadzania kręgosłupów przez nieodpowiedzialnych i niedouczonych kręgarzy. Wszyscy znamy smutne historie ludzkiej nieodpowiedzialności właśnie, bo ona chyba gra tu główną rolę i tego słowa świadomie się czepiam na wstępie.

Często nie chcemy po prostu wierzyć w takie „czary-mary”, bo przecież jest „jedna, wielka nauka medycyny”.

Niektórzy z nas zawsze wolą łykać kolejną tabletkę przeciwbólową albo leki psychotropowe. I to jest kwestia po prostu wolnego wyboru. W co chcemy wierzyć, a w co nie. Co według nas nam pomaga, a co nie. Czasem po prostu też w naszej głowie, jako słynne placebo. I nieraz to też jest dobre.

Nie neguję bynajmniej medycyny tradycyjnej. Jak najbardziej, jest ona wspaniała, jak najbardziej, cokolwiek nam nie dolega, należy się w pierwszej kolejności zgłosić do wykwalifikowanego lekarza, najlepiej specjalisty w wielu dziedzinach. Absolutnie tego nie podważam, sam miałem być lekarzem właśnie, lekarzy w rodzinie posiadam, sam idę do jednego w piątek ze swoimi minimalnymi dolegliwościami, być może żeby po prostu uspokoić sumienie. Zawsze to powinno być na pierwszym miejscu.

Ale jeśli już wiemy pewne rzeczy, poddajemy się tradycyjnej terapii- dlaczego by nie spróbować czasem alternatywnych ścieżek? Takich, które wcale nie stoją w konflikcie z tym, co mówią lekarze z dyplomem uczelni medycznych. Dlaczego czasem nie spróbować przy chemioterapii ziół, które nie wchodzą w interakcje z lekami, a łagodzą objawy wymiotne po podaniu tej trującej kroplówki z cis-platyną? Dlaczego nie mając problemu z kręgosłupem, który zabrania masażu ( bo i takie istnieją) nie poddać się łagodzącemu działaniu lomi lomi czy masażu tajskiej jogi, który odpręży, odciąży ponapinane do granic możliwości mięśnie? Dlaczego o poranku nie pomedytować w pozycji lotosu albo przy płynących ruchach tai chi? Jedno nie jest opozycją dla drugiego tylko wszystko trzeba robić racjonalnie. Odpowiedzialnie znowuż.

Co więcej, może nawet nie tyle jedno nie stoi drugiemu na przeszkodzie, nie jest antagonizmem. A jedno z drugim wręcz się przenika.

Ucząc się medycyny chińskiej, trzeba znać wszystkie tajniki anatomii i fizjologii, niczym lekarz. Tak, w szkołach medycyny chińskiej też pisze się z tego kolokwia, co więcej, idąc do tej szkoły tą wiedzą trzeba się już wykazać na egzaminie wstępnym. Botanika, ziołolecznictwo, tak przez wielu wyśmiewane uczona jest na pierwszym roku farmacji, gdyż większość leków pierwotnie od roślin pochodzi. Choćby syntetyczna digitalina, podawana przy nadciśnieniu, pierwotnie otrzymywana była z rośliny o nazwie naparstnica purpurowa ( łac. Digitalis purpurae, mówi już coś?). Takich przykładów jest mnóstwo. Dlatego, tym bardziej nie mogę zrozumieć ludzi budujących między tymi dziedzinami nauki, konwencjonalnymi a tzw. alternatywnymi murów. Nie rozumiem psychiatrów nie uznających arteterapii i nie pokazujących jej swoim pacjentom, nie proponującym tej ścieżki, nie rozumiem onkologów zabraniających konsultacji z tzw. zielarzem, nie rozumiem zielarzy mówiących że należy odstawić konwencjonalne leki, co może być przecież groźne dla zdrowia.

Przez wiele lat medycyna konwencjonalna zresztą i alternatywna szły w parze, były spójne. Dopiero w XX wieku zaczęliśmy je rozdzielać. Często to te obecnie niekonwencjonalne metody dawały o wiele lepsze efekty. Czemu raczej nie można się dziwić. Bo też oparte są o wiedzy na ciele człowieka, anatomii, fizjologii, oparte są na innym spojrzeniu też trochę na świat, na miejsce istoty ludzkiej w świecie- dlatego zdają się nam czasem egzotyczne. Jak chocby metody medycyny chińskiej mówiące o wykorzystywaniu przepływów energii. Energia jest niepodważalnie fizjologiczna, energia łączy nas ze światem, więc co w tym egzotycznego, dziwnego, „magicznego”? Jeśli spojrzymy na to w ten naukowy nawet sposób to normalne metody- ale musimy mieć pewną świadomość i wiedzę. Nie ma nic niekonwencjonalnego w niekonwencjonalnym, paradoksalnie.

Poza tym te metody, całe to leczenie niekonwencjonalne, czy to ziołolecznictwo, czy nauka o przepływach płynąca z medycyny chińskiej, czy arteterapia stosowana nawet w psychoonkologii i uczona na uniwersytetach, czy dietetyka ajurwedyjska tak samo będąca nieraz podyplomówką po zwykłej dietetyce, wszystkie te metody wymagają nierzadko cierpliwości i dyscypliny.

To nie tabletki, po których łyknięciu przez parę godzin czujemy się znowu dobrze. To nie są często metody doraźne, wymagają regularności, często mobilizacji samego siebie- jak oczyszczające działanie medytacji, uspokajanie ciśnienia i regulowanie oddechu. To nieraz rzeczy, których musimy się nauczyć. Nieraz musimy uczyć się siebie i grzebać w swojej duszy jak w dramie leczącej traumy, musimy nauczyć się miesiącami technik relaksacji, poznać, co w nas tkwi. To dla człowieka XXI wieku nie jest łatwe. Dlatego często odrzucamy to, w naszym szybkim, fast foodowym świecie, nazywając niepoważnym szamanizmem. A ja jestem szamanem i jestem z tego dumny,o, powiem tak!

W naszym świecie spieszymy się, odwracamy od natury, odwracamy od dawnych filozofii, stawiamy na szybki efekt skalpela i pigułki. Ale nie ma żadnej pigułki leczącej wszystkie dolegliwości, prozac nawet nie uczyni nas szczęśliwymi, to bywają ułudy. W naszym świecie za bardzo oczekujemy szybkiego efektu bez wysiłku i dlatego może wiele metod, sięgających dawnych mądrości jest na wstępie odrzucanych. Bo są za trudne, bo wymagają pieczołowitości i pracy nas samych. Nie wszystkie, ale jednak. Metody te wymagają też nieraz myślenia samodzielnego, poszukiwania, zgłębiania. A my lubimy mieć wszystko na tacy. Owszem, ma się w tym przewodnika ale jednak żeby wiele rzeczy działało naprawdę, musimy się nad tym zastanowić. Ale to dotyczy tylko kilki dziedzin. Wbijanie igieł już przy akupunkturze zależy od tego, kto je wbija. I cóż, ja mam zamiar takim kimś być.

Dokładnie jeszcze nie wiem, czy chciałbym skupić się na ajurwedzie, akupunkturze właśnie, masażu tajskim, lomi lomi, reiki...czas pokaże. Po to też idę do tej szkoły. Nauczyć się. Poznać. Wiedzieć więcej.

W ogóle, tak nieraz myślę sobie, jakie to by było ładne, jakie proste, gdyby po prostu pewne rzeczy robiono w porozumieniu, gdyby nie stawiani murów i można było powiedzieć ludziom, że mają nieraz więcej możliwości. Bo właśnie o pojedynczego człowieka tu chodzi. Jednemu na ból psychiczny pomogą tylko leki, inni potrzebują terapii na oddziale, inni potrzebują nieraz poszukiwania w sobie i metod odgrzebywania spirytualistycznego. Rożnie bywa, my jesteśmy różni, kroczymy po różnych ścieżkach. I nie mogę zrozumieć negacji jakiejkolwiek, póki wszystko robione jest z rozsądkiem, nie póki traci się głowę na rzecz jednej z metod. Skrajnej diety która zabija, nadużywania ziół czy łykania za dużej ilości uspokajaczy przepisanych przez pana doktora.

Może gdyby nie istniały pewne mury, mielibyśmy większą szansę na szczęście w pewnego rodzaju zdrowiu? Ale tu trzeba właśnie odpowiedzialności. Nawet, żeby się porozumieć. Rozsądku.

Ludzie nie są rozsądni, nie podchodzą do konwencji ani do alternatywy z rozsądkiem, zrozumieniem..dlatego powinni być ludzie, którzy nad tym czuwają. Lekarze, tacy z prawdziwego zdarzenia i być może „szamani”, wcale nie w tym złym znaczeniu szamani, którzy troszkę nieraz pokazują inne możliwości. Być może i ja dołączę do takich szamanów, już po części nim jestem ucząc jogi, nie tylko jako ćwiczenia fizycznego, ale ukazując ją jako jedną z możliwych ścieżek duchowych. W każdym razie wszystko przede mną.

Dlatego się uczę, dlatego chcę się dowiedzieć jak najwięcej. Bo wierzę w inne możliwości, inne opcje. Nie mam zamiaru nikomu wchodzić w kompetencje, lekarzom, ludziom lepiej znającym się na pewnych dziedzinach alternatywnych..ale póki co chce się uczyć. A kto wie, może na tej drodze odkryję swoje powołanie, które łączy się z innymi.

Może to jest moja ścieżka tak naprawdę, ta, która prowadzi do realizacji i mnie, mojego „planu 10 letniego”. Bo muzyka którą kocham i wykonuję też może uzdrawiać, bo natura jest przewodnikiem duchowym, bo joga, tai chi, lomi lomi, reiki, akupunktura...to wszystko łączy się w jedną ścieżkę. Może dla niektórych absurdalną i śmieszną. Ale chyba taką, którą ja powinienem iść.

Zatem od września idę do szkoły. Dziwnej dla wielu pewnie, takiej, w której „odbywają się niecne praktyki”. Być może załapię się na któryś ze staży, praktyk które odbywają się kolejno w Indiach, Chinach, Nepalu i Izraelu. Być może poszerzę swoje horyzonty.

Bo widzicie, może najważniejsze w tym wszystkim, to też wierzyć. Jak to?

Ano tak to, po prostu.

Wiele metod zakłada wiarę w siłę samego człowieka, w przenikanie się niemożliwego z możliwym. W wykorzystanie dawnej wiedzy o ciele ludzkim i duchu, wiedzy, która w naszym szybkim świecie się troszkę zagubiła.

A mi wiary w ducha ludzkiego nie brakuje, w niemożliwe nie wierzę. Zresztą, wiarę swoją opieram na nauce nieraz, fizyce kwantowej, wiarę w duchowość...ale o tym może kiedy indziej.

Wierzę w wielką energię, w miłość, którą można wykorzystać dla siebie, dla tych, których kochamy, dla tych, którym możemy przynieść nieraz ulgę. Wierzę, że niemożliwe jest tylko w naszej głowie. Wierzę w spójny strumień, zjednoczenie ze światem każdej istoty, jeśli sobie na to pozwoli. A metod na to jest mnóstwo. Ale..troszkę odszedłem od tematu.

Jestem może dziwaczny, jestem niepokojący w swojej wierze i planach? Co z tego.

Jak to śmiała się pewna moja znajoma, zagorzała ateistka, zwolenniczka metod tylko konwencjonalnych, gdy zrobię człowiekowi masaż to nagle wszystko przestaje mieć znaczenie, jak człowiek odprężony i mu dobrze, to nie ma sensu wykłócać się o to, czym metody niekonwencjonalne są lepsze, gorsze, czy po postu jak wszystko- są dla ludzi, jeśli stosuje się je z rozwagą. Bo tyle starczy. Trochę wiary nieraz, otwartości, albo ciepłych rąk, które „leczą”.

A resztę czas pokaże.

A to tak na koniec. Lubię nazwę tego zespołu, to, co śpiewają, ich teksty, teledyski. Medycyna dla ludzi...

Bo wiecie co? Nieraz, znowuż nieraz powiem rozważnie, najlepszą medycyną w ogóle bywa uśmiech i pozytywne wibracje. Nieraz najlepsze lekarstwa są najprostsze, na niektóre dolegliwości w sercu, a nie serca. 

Podstawowa nauka życia, której nie zdobędzie się w żadnej szkole. Wiedza, której nie zdobywamy umysłem.