„Nie wyruszył od razu. Wiedział z doświadczenia, jak ważne jest umieć odkładać to, za czym się tęskni.” Tove Jansson, Dolina Muminków w listopadzie

-Wiesz, będę tu za tobą tęsknić.- powiedziała Ida, moja młodsza siostra, gdy wczoraj w nocy postanowiliśmy się wybrać w dzikie okolice nad Wartą poza miastem. Weszła do mnie do pokoju gdy reszta domu kładła się już spać i rzuciła, że w sumie moglibyśmy się gdzieś przejechać, jak to nieraz mamy nocami w zwyczaju. Więc dotarliśmy nad Wartę, gdzie rechotały żaby i pracowicie latały nietoperze. Siedzieliśmy nad brzegiem, a ona popijała jakieś dziwaczne piwo imbirowe.

-Ale ja przecież w połowie czerwca wracam. Znowu będziesz musiała dzielić się prysznicem z Em!- zaśmiałem się. Wiedziałem, że zawsze gdy wyjeżdżam Ida przejmuje pełną kontrolę nad moim poddaszem, a zwłaszcza nad łazienką. I sterczy pod tym prysznicem 2 godziny i nikt jej nie marudzi.

-Ale i tak będę tęsknić, wszyscy będziemy Królik.

-Ida, o co ci chodzi?- zaniepokoiłem się trochę, bo Ida zwykle jest szydercą, nie mówi wiele o uczuciach tego typu. Jak już to płonie nienawiścią ale...żeby mówić, że będzie się tęsknić?- O co ci idzie? Że co, mam nie jechać? Przecież wrócę.

-Jeny, Królik, to nie to że masz nie jechać- zaśmiała się. - Zresztą, czy ktokolwiek mógłby ci tego zabronić? Tobie coś zabraniać? Niemożliwe.

-Wiesz, że jakbyście nie chcieli żebym nie jechał to ja bym...- pomyślałem o swojej rodzinie. Kocham ich, jeśli moje podróże miałyby im zaszkodzić, sprawić im przykrość to przecież nigdzie bym nie jechał, do cholery!

-Ja wiem.- przerwała mi Ida.- Ja wiem że byś nigdzie nie jechał gdybyśmy cię prosili...ale to by było straszne, wiesz, jak zamknąć dzikiego ptaka w klatce.

-Geez, Ida, co ci na mózg dzisiaj padło, co ty pierdolisz? - coraz bardziej nie poznawałem swojej siostry.

-Nie pierdolę, tylko mówię co myślę idioto- oho, Ida weszła w swój normalny ton. - Po prostu, ja zdaję sobie sprawę z pewnych rzeczy.

-O co ci chodzi?

-Wiesz, ty naprawdę jesteś jak Włóczykij. Jak byłam młodsza, to się z ciebie śmiałam, że mówisz o pojadę tam, pojadę sram, zobaczę to, tamto i tak dalej. A ty potem zacząłeś to robić i ja ci trochę zazdrościłam..

-Ale Ida, przecież ty możesz jechać ze mną!

-Nie przerywaj mi. Królik, nie mogę. Bo to jest twoje, rozumiesz?

-E...chyba nie.

-To jest twoje. Ty jesteś takim Włóczykijem właśnie, co wyrusza sam z tą harmonijką i plecakiem, ty masz nawet swój kapelusz, tylko nie zielony. Ja się nie dziwię, że to twój idol. Ale ja bym nie mogła z tobą jechać, bo to by wszystko popsuło.

-Ida...ja cię coraz mniej rozumiem.

-To słuchaj a nie mi przerywasz i przerywasz!- aż się skuliłem, a ona pociągnęła kolejny łyk piwa. - Ty nie zrozum tego źle, bo to jest...takie fajne, swoje no. My na ciebie czekamy, jak te Muminki w dolinie, wiesz. Nikt z rodziny nie może jechać z tobą, zresztą, ty jesteś taki tajemniczy momentami, ty masz swoje rzeczy, miejsca i się nikim z tym nie dzielisz. No może z kobieta którą kochasz byś się dzielił ale my wiemy, że ciebie się nie pyta. Ty wracasz, jak Włóczykij na wiosnę, czasem masz opowiadania ciekawe, historie kolejne. Jesteś jak ten Włóczykij, ze swoją historią. Żadne z nas ci nie może jej odbierać, to jest twoje, ten twój plecak..no dobra, może właśnie gdybyś miał laskę, ale to by była jakaś kochanica Włóczykijowa, to inaczej bo para i w ogóle, a nie rodzina, no wiesz o co mi chodzi.

-No....chyba wiem.- zaczynałem powoli rozumieć Idę.

-No, to my będziemy tu za tobą tęsknić. A ty wrócisz inny. Zawsze wracasz inny.

-Jak to?

-Po prostu, to trudno nazwać. Nie to, że to jest złe, jeny. Królik po prostu...to widać, że ty się zawsze zmieniasz. Zresztą, to ty mi mówiłeś, że każda podroż zmienia człowieka, bo go uczy, no nie?

-No tak, mówiłem.

-No i ta też cię zmieni, ja mam wrażenie że bardzo. Wiesz, my wiemy, że ty tu jesteś ze względu na nas.

-Co ty Ida wygadujesz..-zacząłem się bronić.

-Nie pajacuj. Tobie trudno jest usiedzieć na dupie, a za każdym razem jak wyjeżdżasz chcesz coraz bardziej wyjechać na stałe, mam rację?

Milczałem chwilę.

-Masz, wiesz, że nie mogę zaprzeczyć. Ja już zresztą postanowiłem, mówiłem ci o tym, że daję sobie 10 lat i jak to będzie narastać, ten głód...to ja będę musiał wyjechać. Podróżować stale. Bo ja nie umiem..nie umiem chyba inaczej i ...tylko nie bierz tego źle Ida, ja was wszystkich kocham, mi jest tu dobrze ale mam coś takiego i...-zaczynałem się plątać. Znowu przerwała mi siostra, jak na nią niezwykle łagodnie.

-Królik-ale my to wiemy. My wszyscy chcemy żebyś był szczęśliwy, wiesz? I my wiemy, ja wiem, że ty potrzebujesz podróży, że ty stale musisz poznawać, na tej chudej dupie nie usiedzisz za długo, bo ci źle, jak ją płaszczysz. Ty jesteś takim człowiekiem, ciebie się nie zatrzymuje nigdy. Ty nie zapuszczasz klasycznych korzeni i mam wrażenie, ze my to wiedzieliśmy, ja, babcia, dziadek, zanim ty sam wiedziałeś. Mama wiedziała.

-Ida, ja mam korzenie- uśmiechnąłem się od niej- ja mam je tutaj i zawsze będę miał. To nie jest odcinanie tylko...

-Królik, wiemy. Ty jesteś Włóczykijem. Zawsze byłeś ale teraz z roku na rok to coraz bardziej widać. Przez ostatnie miesiące zwłaszcza. Więc rób co musisz a my będziemy tęsknić teraz i za wiele lat. Nie patrz nieraz na nas, patrz na siebie, co?

-Można komuś, kogo się kocha, kazać tęsknić?

-Można, jeśli wiesz, że to dobra tęsknota i ten ktoś wie, że tak jesteś szczęśliwy.

„Są tacy, co zostają w domu i tacy, co odchodzą. Zawsze tak było. Każdy może sam wybrać, ale musi to zrobić, póki jeszcze czas, i w żadnym razie nie rozmyślić się”- Dolina Muminków w listopadzie

Wzruszyłem się. Chyba pierwszy raz moja młodsza siostra wzruszyła mnie tak bardzo, że nie wiedziałem co powiedzieć. Ale nic mówić nie musiałem, po prostu siedzieliśmy, aż nie dopiła swojego piwa.

Moja młodsza siostra, złośliwa Koza, która zna mnie chyba bardziej, niż bym chciał nieraz. Czyta we mnie jak w otwartej księdze i wie, co mi potrzebne. Rozumie. Moja młodsza siostra, która chociaż ma dopiero 19 lat, potrafi mnie zaskoczyć swoją mądrością, która spokojnie nieraz przebija się przez jej cyniczny pancerz. Moja wredna Ida, która udaje że drwi, a kocha nieraz najmocniej. Tak, tez będę za nią tęsknić jeśli kiedyś...jeśli spełnię mój 10 letni plan. Mój plan opuszczenia wszystkiego.

„Niektórzy mają w sobie krople indiańskiej krwi.”. Usłyszałem wiele lat temu i wtedy nie wiedziałem, co to oznacza do końca. Teraz czuję. Wiem.

Niektórzy ludzie po prostu potrzebują stałego ruchu. Potrzebują nauki, uczą się smaków, uczą się przez samo życie. I ja tego właśnie potrzebuję. Nie umiem już usiedzieć, jestem głodny. Bo skoro posmakowałem już tak wiele...chcę więcej. I to nie tak, ze przez głód jestem nieszczęśliwy, wręcz przeciwnie, on mobilizuje, pokazuje jak wiele piękna jest w każdym fragmencie świata...Ale o tym już pisałem niedawno, nie będę się powtarzał.

Chcę czerpać z życia jak najwięcej. Czy będąc osiadłym jeśli coś się zmieni w moim sercu czy będąc w ruchu. Ale póki co chce czerpać po swojemu. Śmiać się na ulicach różnych miast. Dowiadywać się od najprostszych ludzi z czułymi sercami, co oznacza w ich języku miłość i co oznacza ból. Chcę dotykać, wąchać, jeść. Chcę widzieć. Słyszeć. I tego wszystkiego chcę też od tego wyjazdu. Co najdziwniejsze, mam pewność, że to dostanę. Trudno mnie rozczarować . Może mało wymagam wymagając tak wiele?

„Świat jest pełen wielkich, przedziwnych rzeczy, czekających na tych, którzy są na nie przygotowani” - Tatuś Muminka i morze.

Ktoś niedawno napisał mi, że niektórzy ludzie są jak ptaki. Pomyślałem o tym, co mówiła Ida i...zawsze czułem się jak drzewo w lesie. Zjawiam się w życiu przypadkowych ludzi, oni zjawiają się w moim i zostają. Zostają w sercu, wracają gdy mają problemy albo potrzebę. Ja wracam do nich a oni zawsze chcą mnie przyjąć. Zawsze czułem się kochany, nigdy przez nich nie opuszczany, ważny. Zawsze czułem się drzewem szumiącym razem z innymi wspólnym rytmem...ale może to było mylne? Bo jeśli ktoś nie potrzebuję korzeni na stałe, jeśli ktoś chce kochać ale z odległości nawet poznając inne drzewa...to może nie jest drzewem? Może śpiewa w różnych koronach i stąd to mylne przekonanie?

Nigdy nie czułem się z kolei nikim wyjątkowym, ja, zwykły człowiek, który po prostu twierdzi, że nie ma niemożliwego i starczy postawić jeden krok. Bo niemożliwe nie istnieje, każdy może zrobić pewne rzeczy, wyjechać, podróżować, poznawać, smakować, cieszyć się życiem. Zawsze wydawało mi się to dostępne dla wszystkich, nie ma w tym żadnej wyjątkowości, tworzyć własny scenariusz być oceanem.

Tak, właśnie być jednocześnie oceanem i pływać w nim. Robić to, co każe serce. Bo co ma być w tym wyjątkowego, że człowiek chce go słuchać? Nic. Zupełnie nic, robić pewne rzeczy, spełniać marzenia. Być głodnym i się nasycać.

Ostatnio, może przez te Indie, słyszę, że to jest wyjątkowe. Od kilku osób. Słyszę, że ten plan mój, szalony, jest wyjątkowy. Spełnianie marzeń jest wyjątkowe. Zawsze pytam- a co tobie stoi na przeszkodzie? Wszystko to wymówki. Na drodze człowiek stoi sobie zawsze tylko sam, jego głowa i pewne przekonania. Nie jest wyjątkowym po prostu działać. Ale...nie o tym miałem.

Nie masz pojęcia...tu tak niewiele się dzieje...a my tak dużo marzymy...- Opowiadania z Doliny Muminków

Może coraz bardziej i bardziej widzę, jak się zmieniłem, jak krople indiańskiej krwi zaczynają dominować i....ale to też nie myśl na dzisiaj. Nad tym można zastanowić się później. Nie dzisiaj, bo po co?

To nie jest moment, w którym się gdyba. Choć mam wrażenie, że z tej podróży wrócę inny, jeszcze wyraźniej, tak jak mówi moja siostra. Ona to wie. Ja to wiem.

To jest moment, w którym nic więcej się nie liczy. To jest moment, w którym się nie myśli, tylko idzie. Trzeba iść, bo to w środku cię pogania, to w centrum duszy szepcze. Iść. Przed siebie, ze śmiechem, z wyczuciem każdego piękna, nawet zawartego w brzydocie.

Czuję ekscytację, szaloną radość. Radość rozpierającą aż każdy atom mojego ciała. Dreszcz podniecenia że już niedługo to gorące słońce będzie lizać moją skórę. Dreszcz lekkiego strachu, ale czym byłaby podróż bez strachu przed nieznanym?

„Pytam cię, drogi czytelniku, czy jest jakąkolwiek sztuką być odważnym, jeśli nie odczuwa się lęku?- Pamiętniki Tatusia Muminków

Czuję podniecenie. Bo znów dotknę, zobaczę, usłyszę, posmakuję. Moja dusza będzie chłonąć doznania, moje ciało będzie w tym razem z nią. Moje serce będzie otwarte.

Nie odmówię żadnej potrawy, nie odmówię żadnej rozmowy, bo kocham poznawać świat przez ludzi. Nie przestraszę się obcych dźwięków i będę chciał je powtórzyć. Zatrzymam błękit i nocne rozgwieżdżenie nieba w swoich czarnych oczach. Będę szczęśliwy, tak samo szczęśliwy jak jestem tutaj, ale inaczej. Będę się śmiał, tak jak śmieję się tutaj stale. Będę troszkę szalony, pływając nocą w oceanie. Oceanie, który jest i we mnie.

Bogowie, jakie to szczęście...czuć się szczęśliwym. Czuć to spokojne ciepło, gdziekolwiek się człowiek nie znajduje. Zapracować na nie latami nieszczęść i upadków...bogowie....jak to dobrze się odnaleźć, odnaleźć w sobie, nawet gubiąc się nieraz w codzienności czy wielu drogach. Nikt nie potrzebuje mapy, mając ją w sercu. Mając w sercu miłość do świata i tą słodką pewność szczęścia- bo one są najlepszym drogowskazem.

Wszyscy zgodnie orzekli, że nie będą brali żadnych map, bo najciekawsze są podróże w nieznane”- cytat z serialu Muminki

W sercu będę miał też nie tylko mapę, ale wszystkich których kocham, wiele kilometrów od domu, będę miał w sercu nawet tych, którzy się tego nie spodziewają, nawet o nich będę myślał i wysyłał im czułość, której każdy potrzebuje. Bo ona działa nawet z daleka. Zawsze działa, ja w to wierzę.

Będę znowu zbierał opowieści. Życie to jedna wielka opowieść, której skrawki zatrzymujemy w umyśle i sercu. Niektóre będą przeznaczone dla ludzi szczególnych i im będę mógł je wyszeptać patrząc w oczy. Inne będę dla każdego, więc zapytany przez przypadkowego przechodnia jak było w Indiach opowiem mu właśnie te.

Dla niektórych podróż to po prostu podróż. Poznanie, frajda, radocha. Dla mnie też w jednym z wielu aspektów..bogowie, jak ja będę się dobrze po prostu bawił! Nawet podłe moskity mi w tym nie przeszkodzą, one też będą przygodą!

Bo właśnie to wszystko jest przygoda. Życie jest wielką przygodą, wspaniałą podróżą.

Ale czasem to nie tylko zabawa w pustym tego słowa znaczenia. Indiańska krew zobowiązuje. Bo tylko zobaczyć, to nie to samo co doznać. Doznać można, podróżując też w sobie. Kto powinien, ten zrozumie. ( jestem nawiedzony, nic na to nie poradzę ). Ale to...też jest przygodą. Podróż do wnętrza serca i umysłu przez obce drogi.

Świat jest piękny. Każde z miejsc jest warte, by go dotknąć. Każdy człowiek jest wart, by go usłyszeć. Nie da się poczuć w sobie całego świata...ale można choć ułamek. I ja chcę, by mój był jak największy.

Więc teraz cieszę się jak dziecko, pomimo tego, że przede mną perspektywa ponad 17 godzin w samolotach, a ja panicznie bałem się kiedyś latać. To nic. Plecak już spakowany, harmonijka, kapelusz. Wygodne buty, które zedrą się pewnie wreszcie na którejś z dróg. To nic. Ja nie potrzebuję dużo.

„Wszystko staje się trudne, kiedy chce się posiadać różne rzeczy, nosić je ze sobą i mieć je na własność. A ja tylko patrzę na nie, a odchodząc, staram się zachować je w pamięci. I w ten sposób unikam noszenia walizek, bo to wcale nie należy do przyjemności”- Kometa nad Doliną Muminków

Wyruszamy. Tym razem do Indii.

Za rok? Któż to wie?

18 maja-samolot lecący w kierunku Delhi.

Powrót prosto na koncert NIN, 10 czerwca w Katowicach, a co się będę oszczędzał.

Pewnie tęsknić nie będziecie, ale wrócę tutaj jakoś w połowie czerwca, jeśli by się ktokolwiek zastanawiał. Trzymajcie się!

A tu coś, co od wielu już dni każe mi myśleć o wyjeździe, tym właśnie. Cóż...ocean...

„ Któregoś wczesnego ranka w Dolinie Muminków Włóczykij obudził się w swoim namiocie i poczuł, że nadeszła jesień i czas ruszać w drogę. Taki wymarsz zawsze jest nagły. W jednej chwili wszystko się zmienia, temu, kto odchodzi, zależy na każdej minucie, szybko wyciąga namiotowe śledzie i gasi żar, zanim ktokolwiek przyjdzie przeszkadzać i wypytywać, i zaczyna biec, i w biegu zarzuca plecak, i wreszcie jest już w drodze, raptem spokojny, niczym wędrujące drzewo, na którym nie rusza się ani jeden liść. Tam gdzie stał namiot świeci pusty prostokąt trawy. Później, kiedy zrobi się dzień, obudzą się przyjaciele i powiedzą- Odszedł, widać jesień się zbliża.” - Dolina Muminków w listopadzie.