Syn błękitnego nieba.

Zderzyłem się z nią na ulicy, kiedy wracałem do domu z pracy. Wyszedłem wcześniej, wszystko było pozałatwiane, papiery pozanoszone...można było sobie pozwolić na miłe, słoneczne popołudnie. 

-Kordian S.!- wykrzyknęła na całą ulicę. W pierwszy momencie nie poznałem.

-Lena? -zapytałem zdziwiony. Lena, moja Lenka kochana! Tyle lat się nie widzieliśmy! Jedyna Magdalena, która nie pozwalała mówić do siebie per Magda i wiecznie mówiła mi po nazwisku. S. to, S. tamto. Moja Lena, z którą spędziłem 3 lata w jednym liceum, w jednej klasie. Razem wysadzaliśmy w powietrze laboratorium chemiczne, byliśmy w teatrze, chodziliśmy na wagary i kupowaliśmy szlugi na sztuki w pubie o wdzięcznej nazwie „Szuwarek”, którego od wielu, wielu lat nie ma. Zresztą, pub to słowo na wyrost. Miejsce gdzie sprzedają właśnie ćmiki na sztuki i tanie wina na szklanki jest zwykłą meliną. -Lena, to ty? Nie poznałem cię cholera!

-A ja ciebie od razu, prawie nic się nie zmieniłeś, nadal wychudzone szczudła z ciebie!- zaśmiała się. Spojrzałem na nią uważnie. Naprawdę się zmieniła. Włosy nie były już nastroszone i pofarbowane na dziwaczną czerń atramentu, tylko były ładnie przycięte, ułożone, w kolorze ciemnego brązu. Ubrana była normalnie, nie miała już pieszczoch ani długiej gotyckiej spódnicy do ziemi. Ładna, spokojna kobieta przed 30-stką. Taka, jaka powinna być. Z ładnym uśmiechem, ale poważna.

-Teraz nie wiem, czy to komplement- zaśmiałem się i naprawdę nad tym zastanowiłem. Ona taka ładna, ułożona, a ja? Ja to dawny ja. W rozwalonych trampkach, zarośnięty, z tą strzechą włosów gdzie każdy nadal idzie w swoją stronę.

Z reguły gdy spotyka się znajomych, mówi się „zdzwonimy się” i każdy idzie w swoją stronę. Ale my od słowa do słowa doszliśmy do pobliskiej kawiarni, jednej z przytulniejszych w okolicy Starego Rynku. Oboje mieliśmy trochę czasu.

Usiedliśmy, zamówiliśmy kawę nie mogąc przestać mówić. A pamiętasz tą Baśkę? Skończyła prawo! A tego Marka z humana? No, pamiętam, wyjechał do Anglii i ma tam własną firmę...ludzie, ludzie, ludzie którzy stali się wspomnieniami. Słowami, zamazanym obrazem. Kiedyś obecni namacalnie...dziś są daleko. Co się stało z naszą klasą, jak zapytałby Kaczmarski.

-Dobra, Lena, ale lepiej mów, co tam u ciebie.

-Dawno się nie widzieliśmy, co? Właściwie dlaczego?- zapytała i spojrzała tak jakoś smutno.

-Nie wiem. Ile to już lar? 4? 5? Jakoś to się wszystko rozeszło jak urodziłaś dziecko. Przestaliśmy wszyscy mieć czas, ty byłaś zajęta. Wiesz jak jest. Życie.

-Ano tak, życie.

-No więc trzeba to nadrobić. Więc opowiadaj, co tam u Zbyszka?

-Rozwodzimy się. Zdradził mnie.

-Och...- nie wiedziałem co powiedzieć. - Nigdy bym się nie spodziewał- Bo naprawdę, nigdy bym się nie spodziewał. Zbyszek? Ten Zbyszek, z którym rozwaliliśmy auto jego rodziców, ten, który od pierwszej klasy liceum był w Lence szaleńczo zakochany? Nasza miss i mister zakochania?

-Wiem, ja też nie. Ale to tak się nieraz układa, S. - maniera mówienia do mnie po nazwisku nie przeszła jej pomimo lat- Wiesz, to tak jak my w pierwszej klasie liceum nie sądziliśmy, że tuż przed maturą rozstaniecie się z Ewką, wy, nasze bliźniaki.

-To było okropne, jak do nas tak mówiłaś- zaśmiałem się i zacząłem wspominać, jak Lena właśnie pierwsza rzuciła, że niby para, ale jak rodzeństwo wyglądamy. Oboje wysocy, czarnowłosi, skrajnie chudzi. Wiecznie ponure werteryczne natury. -Masz z nią jakiś kontakt?

-Nie, od wielu lat nie. Zresztą chyba nikt z nią nie ma bliższego kontaktu, tylko przez facebooka możesz się dowiedzieć co u niej. Właśnie, masz facebooka, S.?

-A wiesz że nie? Jakoś unikam.

-Szkoda, łatwiej by się było z tobą skontaktować.

-I tak jest łatwo. Numeru telefonu nie zmieniałem, mieszkam nawet tam gdzie mieszkałem, jak ktoś chce, to mnie znajdzie póki co.

-Nie ożeniłeś się?

-Nie. Chciałem, ale nie wyszło. Pamiętasz ta Ankę, co z nią się zszedłem zaraz po liceum? No to z nią chciałem, ale widzisz, znowu- życie.

-I ciesz się, że nie wyszło. Małżeństwo nikomu nie służy.

-Lena, co ty za bzdury gadasz. Ja wiem, że może wam nie wyszło, ale wiele ludzi jest szczęśliwych.

-Wiesz, S. ...ja to sobie po prostu inaczej wyobrażałam wszystko.

Lena zaczęła opowiadać. Smutno opowiadać, że myślała, że będzie inaczej. Że przecież jak dorośnie, jak już będzie po tej maturze, to inaczej sobie ułoży życie. Bo przecież to się wydawało takie proste, studia, mąż, dzieci, praca. Sielanka. Miała wizję, czekała aż ona się spełni. Czekała najpierw do matury, potem do końca studiów, do ślubu, do ciąży, do końca pierwszej ciąży, do doktoratu...Czekała. Właśnie czekała.

A ja pomyślałem sobie, że wszyscy mieliśmy jakąś wizję swojej przyszłości. Wszyscy zdając tą maturę, sądziliśmy, że złapaliśmy Pana Boga za nogi, że to już ten moment, który wszystko zmienia. Myśleliśmy, czekaliśmy, mieliśmy swoje wizje...a zapominaliśmy w pewnym momencie, że czekać nie można. Tak jak wtedy, po maturze.

-Co będziesz robił w te najdłuższe wakacje S.? - rozmawiałem z Leną przed którąś lekcją, krótko przed samą maturą.

-Jak pozałatwiam całe to roznoszenie papierów to jadę do pracy, za granicę. Dorobię sobie, pozwiedzam. Wiesz, jakbyście ze Zbyszkiem chcieli ,to możemy jechać np. razem do Francji, najpierw się zarobi, potem pozwiedza zamki nad Loarą...

-Zamki nad Loarą! Zawsze chciałam je widzieć!

-No to czemu nie, pogadaj z nim i jedziemy razem!

-Nie wiesz, jakoś tak...pewnie pojedziemy nad morzę, do pracy może za rok,dwa pojedziemy....mamy na to czas, wiesz.

-Widziałaś te zamki nad Loarą, Lena?

-Co? Jakie zamki?

-Kiedyś strasznie chciałaś je zobaczyć, przypomniała mi się jedna nasza rozmowa. Pojechałaś tam w końcu?

-Nie, nie widziałam żadnych zamków. Kto by tam o tym teraz myślał, nie mam czasu, mam dzieci, pracę, rozwód na głowie.

-No tak, kto by tam o tym myślał.

Może nie można było na to czekać Lena? Może nie można nieraz czekać na pewne rzeczy, powiem po raz kolejny. Bo życie jest tu i teraz. Jakbym wtedy wiedział pewne rzeczy, gdybym był mądrzejszy o te parę lat, powiedziałbym jej wtedy, że może jednak warto zaryzykować i pojechać na wariata. Bo potem zapomina się o swoich marzeniach. Bo potem zapomina się o mrzonkach. Ja tego zapomnieć nie chcę. Nigdy, nigdy, nigdy. Nie chcę czekać, nie chciałem już wtedy. Bo życie trwa tu i teraz, zawsze. Toczy się swoim rytmem. Zawsze jest czas na tworzenie wspomnień, Lenka, zawsze był i zawsze będzie. I na wspomnieniach nie możemy poprzestawać. Nigdy. Bo życie było, jest i będzie, póki nie wydamy ostatniego tchnienia.

Patrzyłem na nią z uwaga. Jak pije kawę. Jak porusza dłońmi. Jak śmieje się do wspomnień. Nie do życia tu i teraz, a do wspomnień.

-Wiesz, że z licem mam najlepsze wspomnienia? Studia to już nie było to samo, bo szybko urodziłam Asię, wiesz, moją córkę, ten ślub, wszystko po kolei. Liceum to był chyba najlepszy czas w moim życiu. Drugi się taki nie zdarzy.

-Masz w jednym rację Lena, powtórzyć tego nie można. Ale nigdy nie wiesz, czy to twój najlepszy czas w życiu. Jeszcze pełno go przed tobą.

-S., nie oszukujmy się. Nigdy już nie będziemy tacy beztroscy i szaleni jak wtedy.

Pomyślałem o sobie w czasach liceum. Beztroski i szalony? Tak mnie wtedy widziała Lena, nas wszystkich, a w tym mnie? Może dlatego że nie widziała nigdy moich pociętych rąk. Nie słyszała moich spazmów. Widziała wystylizowanego chłopaka z muzyką i teatrem, trochę buntowniczego i krzyczącego, że sztuka ma swoje prawa. Może niech tak mnie zapamięta, a nie to, że liceum było dla mnie czasem przemiany. Że to właśnie dopiero po liceum zacząłem mieć nadzieje, marzenia, przestałem wyć nocami życząc sobie śmierci. Że beztroski dopiero zacząłem się uczyć.

Jak bardzo człowiek może wydawać się różny różnym ludziom.

Ale lepiej może tego nie psuć.

-Może coś w tym jest Lenka- zaśmiałem się. - W sumie od liceum nikt mi nie groził procesem o obrazę uczuć religijnych

-O Boże, pamiętam to! Jak ciebie i Ewę chcieli ze szkoły wywalić, a ksiądz prawie dostał zawału i wrzeszczał w auli, że was pozwie, bo jesteście już pełnoletni!

-No, zaszaleliśmy troszkę z tym spektaklem wtedy, to fakt. Widzisz, teraz dorosłem na tyle, żeby szanować cudze uczucia. W ogóle się trochę pozmieniało. Czas zmienia nasz wszystkich.

-Zmienia. Nie chciałbyś czasem wrócić?

-A wiesz, że nie?

-A ja tak. Bardzo.

Bogowie, jakie to było smutne. Jakie gorzkie.

Rozgryziony piołun na wargach nie jest tak gorzki, jaj rozczarowanie życiem drugiego człowieka. Człowieka, który był kiedyś bliski, a teraz jest rozmazanym obrazem. To smutne, cholernie smutne, jak niektórzy ludzie rozbijają się o rzeczywistość. Gdy przymierzają ją jak drogą sukienkę do swoich wyobrażeń i stwierdzają, że wyglądają w niej źle, że to płótno krępuje ich ruchy.

Gdy wróciłem do domu, włączyłem w kuchni radio. Mówili o dzisiejszej maturze. Jakie to symboliczne, że dzisiaj spotkałem Lenkę. Tą osobę, która jest już kimś zupełnie innym, tą, która z roześmianej dziewczyny zmieniła się w smutną kobietę przed 30-stką, już zmęczoną życiem. Kim będzie za 20 lat? Kim będę ja? Czy nie zrezygnuję z marzeń? Ja nie mam zamiaru. Nie chcę tak właśnie gorzknieć, dzieciak we mnie się buntuje. Jestem dorosły ale to nie znaczy, że nie doceniam piękna życia, że się nie cieszę. Że rozbijam się o szyby własnych wyobrażeń. To nie tak. Te lata...te lata powinny tylko działać na naszą korzyść. Powinny. Zawsze powinny nas uczyć tego co słuszne, mobilizować do działania. Powinno bywa utopią.

Pamiętałem o maturach, bo jest osoba, której wyjątkowo dobrze w tym okresie życzę i trzymam za nią kciuki, która dzisiaj pewnie i tak bez problemu poradziła sobie z tym schematycznym arkuszem. Ale gdy to usłyszałem w radiu, przypomniałem sobie zmęczony wzrok Leny..to zabolało.

I tak naprawdę...nie chcę już nikomu życzyć tylko powodzenia już na samej maturze. To jest zbędne. Bo wiem, że i Ona sobie na pewno poradzi i zda to najlepiej jak potrafi a i każdy maturzysta poradzi sobie z maturą samą w sobie, bo ona nie jest trudna. To tylko egzamin. Egzamin, który można też poprawić. Jeden z wielu formalnych, pisemnych, w które trzeba włożyć tylko troszkę wysiłku. Ale gdy kwitną kasztany ważniejsze może jest coś innego. Ważniejsze jest to, żeby poradzić sobie z życiem. Nie zabić tej iskry buntu i braku korzenia się przed losem, dziwnej siły, tej, która cechuje młodego człowieka. Albo żeby ją wzniecić. Tylko młodość jest tak niepokorna, czyż nie? Tylko teraz mamy szansę. Tu i teraz.

Nie życzę więc maturzystom powodzenia z liczbami, tekstami, tabelkami i kluczem. Bo z tym sobie na pewno poradzicie, do tego lepiej albo gorzej przygotowała was sam szkoła. Ja wam życzę powodzenia w dalszym życiu. Tego, żebyście nie rozczarowali się dorosłością. Bo matura to pewna granica, ale życie już było, jest i będzie. I jest piękne, jeśli mu się na to pozwoli.

Życzę wam, żebyście nie wyzbywali się ideałów. Nigdy. Bo nawet gdy ma się rodzinę na utrzymaniu, nie można zapominać o nadziei. Nie można pozwolić, żeby nadzieja stała się złudzeniem.

Życzę, żebyście dorastali, a nie gorzknieli. Żebyście nie wyzbywali się marzeń. Żeby to życie was nigdy nie męczyło, nie rozczarowało. Bo życie ma być życiem, nie jest ani trudne, ani łatwe. Liczy się tylko to, jak na nie spojrzymy. Wszystko zaczyna się w naszej głowie. Wszystko to nauka pływania we wspaniałym oceanie pełnym bogactw.

Życzę, żebyście wy, młodsi tylko troszkę niż ja ludzie, nauczyli się je dostrzegać i czerpać z tych oceanów właśnie póki jeszcze możecie. Póki czujecie ciepło ze zdwojoną siłą.

Życzę właśnie siły w tym, momencie, gdy życie zweryfikuje nieraz boleśnie wasze plany. Taki los. Trzeba być wobec niego pokornym i robić dalej swoje. Życzę, żeby to była nauka która płynie z porażek, a nie by przychodziło załamanie.

Życzę, żebyście nie poddawali się, jeśli wasze pierwsze wybory okażą się złe. Nie te studia, nie ta żona...wszystko można zmienić. To wy kształtujecie swoje ścieżki i zawsze, jeszcze zawsze macie szansę. Życia nie można przegrać, jeśli nie da się za wygraną we własnym sercu.

I wreszcie życzę wam, żebyście nigdy nie czekali. Żebyście nie obudzili się w wieku 80 lat ze strachem, że życie przespaliście, przeczekaliście. Żyjcie tu i teraz, nie czekajcie z pewnymi decyzjami. Nie wiecie, ile czasu wam zostało. Nie wiecie jeszcze, jak łatwo przeczekać w kolejce życie. Kolejce, w której nikt oprócz was samych nie każe wam stać.

A czas liceum zachowajcie jako wspaniałe wspomnienia. Bo te nieraz działają jak balsam.

Rozstawaliśmy się z Leną mówiąc, że na pewno jeszcze się zdzwonimy. Nie zdzwonimy, wiem o tym. Jesteśmy już zupełnie innymi ludźmi. Ja trochę za bardzo wariat, ona trochę za bardzo smutna. Nie jesteśmy już jak wtedy, dwa lisy kradnące kury pod osłoną nocy i śmiejące się, dwa dzieciaki, z których jedno chowało swoje problemy.

Lena zatrzymała się jeszcze na chwilę.

-A pamiętasz nasze ostatnie pomaturalne ognisko? Jak grałeś każdemu piosenkę?

-No pamiętam, wiele z nich to był żart.

-A pamiętasz co zagrałeś sobie?

-Pamiętam, zawsze takie rzeczy pamiętam.

-Ja też pamiętam. I wiesz co? Ta piosenka ci cholernie do dzisiaj pasuje.

-To teraz zagraj coś sobie jak jesteś taki mądry!-zaśmiała się podpita Lena, po tym, jak Kordian S. zagrał ze specjalną dedykacja dla niej „Poznańskie dziewczęta” Pidżamy. Wtedy pasowało to do niej, do jej szalonego kokieteryjnego charakteru i tego, jak klasycznie podbijała nos i wbijała ludziom na koncertach pieszczochy.

-Nie mogę sobie nic grać, to wy mi powinniście coś zaśpiewać!- wykrzyknął ze śmiechem.

-No już, nie pierdol! - z drugiej strony zadudnił głos Marka.

-A ma być śmiesznie czy na poważnie?

-Dawaj teraz coś na poważnie, zobaczymy co z tego wyjdzie.

Kordian zastanowił się. Miał całkowitą pustkę w głowie. Bo co sobie może teraz zaśpiewać? Dostali w tym tygodniu wyniki matury, poszli świętować. Nowy etap w życiu.. Zaczynał go sam, musiał się zdecydować na wiele rzeczy. Nikt za niego nie zdecyduje. Ale wiedział, że ma już dosyć wszystkich bolesnych piosenek odnoszonych do siebie, on przecież chce żyć, zmienił się. Chce żyć i być synem niebieskiego nieba. Kochał ten kawałek zawsze. Ale dzisiaj go naprawdę poczuje. Żegna się i wita- będąc synem niebieskiego nieba. Ze starymi wspomnieniami i tymi, które zdobędzie. Każdego dnia.

-Mam! Ale to nie będzie o mnie, to będzie dla nas wszystkich- uderzył w struny gitary....

„W każdej sytuacji bez wyjścia

W każdym mieście w którym nabałaganiliśmy

Zawołaj, ja zachowam przelotne wspomnienia

Każda bezsensowna gra

Każdy wstyd który ofiarowujemy w grze

Zatrzymuje wspaniałe wspomnienia

Syn błękitnego nieba

Powiedziałbym raczej

To karmienie ptaków pogubionych w klatkach

Wyczekiwanie gdy nie mamy gdzie iść

Spacerujący muzycy w górze naszej drogi

Nabieranie innych, gdy nie mamy gdzie iść

Karmienie ptaków zagubionych w klatce

Bycie tak wolnym, odnajdywanie sposobu istnienia

Rozmyślanie, jak to sprytnie dzieje się, że zostaje się

że zostaje się

synem błękitnego nieba”