"Chciałem tylko ustanowić prawo odważenia się na wszystko"- Paul Gauguin

Wielu osobom zapewne zrobiło by się mnie żal, gdy dowiedziałyby się, że w majówkę pracuję. Podczas gdy wiele osób grilluje ( choć pogoda nie sprzyja), imprezuje albo po prostu relaksuje się na spacerach w wielu obcych miastach, do których wyjechali z okazji paru dni wolnego. Królik pracuje. Ale nie tak jak zazwyczaj, co to to nie.

Królik załapał dodatkową fuchę, za którą zarobi tyle, że starczy może na zaczątek na jakąś kolejną małą podróż ( jeszcze nie wyjechałem do tych Indii, nie wróciłem, a już planuję co następne, szaleniec, co?). Ale nie zarobki jak się okazało stały się tutaj najważniejsze. Bogowie, dawno tak dobrze się nie bawiłem- i jeszcze mi za to płacą!

Praca bowiem którą podłapałem to praca dla instruktora jogi. Pod Poznaniem w jednym z ośrodków nad jednym z naszych jezior zorganizowane są bowiem pewne „warsztaty.”. I tak nad jeziorem, w lesie parędziesiąt osób codziennie rano trenuje jogę, uczy się różnych technik medytacji, biega po lesie boso pomimo pogody ( w ogóle przez ten przymrozek i deszcz myślałem, że nici z pracy, ale nic z tego!), tańczy przy ognisku- i w ogóle jest wesoło. A ja mam tam swoją grupę której uczę jogi. I dawno nie czułem takiej frajdy.

Można tam rozmawiać, śmiać się pomiędzy zajęciami, wygłupiać w tańcu albo całkiem w nim mistycznie odlatywać po swojemu. Można głośno wyć do księżyca, który schowany jest za chmurami. Naprawdę jest tam wesoło. Więc gdy wstaję do tej pracy i wsiadam w auto ( teraz zastanawiam się, czemu powiedziałem, że będę sobie dojeżdżał, ale potem przypominam sobie czemu- przez zwrot za benzynę) jestem pełen nowej energii. Od 1 maja mam jej więcej niż zwykle.

I nic w tym dziwnego, że jeszcze jej zastrzyk dostałem. Bo co może być lepszego dla człowieka niż całe dnie spędzane na świeżym powietrzu, w miarę czystym, całe dnie medytacji, jogi, tańca, rozmów o tak dziwnych rzeczach jak huna, techniki medytacyjne, relaksacja, szczęście, marzenia...Co może być lepsze nieraz, niż przebywanie z ludźmi, którzy tak bardzo to rozumieją i są tak pozytywnie zakręceni? I uczenie niektórych tego, żeby było im jeszcze milej w życiu?

Mam wrażenie, coraz bardziej, że ludzie, którzy medytują, szukają czegoś więcej duchowo, w swojej psychice, wyruszają na wędrówki w głąb siebie i świata są bardziej uśmiechnięci. I to sprzyja temu, żeby samemu się śmiać.

Sama medytacja przecież, nie tylko w kontekście jogi ( wiecie, medytacja nie tylko w niej występuje, trans religijny też jest swoistą medytacją) jest lecznicza dla naszego ciała i ducha. Nie mówię, że to lekarstwo na wszystko, ale na pewno nie zaszkodzi. Obniża ciśnienie, dotlenia umysł i każdą komórkę ciała, pozwala temu umysłowi odetchnąć, wypocząć. Medytacja reguluje pracę każdego z organów, razem i z osobna, uspokaja, zwiększa neutralizowanie toksyn w organizmie. I to nie jest głupie gadanie, tylko fakty medyczne tak zwane. Dlatego choćby osobom chorym na raka, leczonych chemioterapią zaleca się jogę ze stosowaniem technik medytacyjnych. Bardzo popularne w USA, u nas nadal niedopuszczalne często, przez naszą służbę zdrowia i przez naszą mentalność, gdzie często jeszcze joga, medytacja etc. kojarzą się z groźnymi sektami. W każdym razie, joga czy już szerzej ujmując, medytacja, pomagają naszemu ciału, naszej psychice. Naukowo rzecz odbierając ma to całkowite uzasadnienie, tworząc mistyczne teorie jak łączenie z głosem wszechświata i tak dalej- też to wszystko uzasadnia, że dzięki jodze/medytacji czujemy się lepiej. Niech każdy wybierze wersję którą woli, naukową, mistyczną, obie naraz...nie ma znaczenia.

Nie ma znaczenia, bo po prostu medytacja jest fajną rzeczą, która zmienia patrzenie na życie. Przynajmniej, kiedyś zmieniła moje. Zresztą, nie jest żadną tajemnicą, że joga i medytacja zajmują ważne miejsce w moim życiu. Z czasem, upływem lat chyba coraz ważniejsze.

Medytacja, co już pisałem, nie jest lekiem na wszystko, ale na pewno nie szkodzi. Przynosi odprężenie, a to pozwala się łatwiej śmiać. I dlatego mam tak bardzo wrażenie, zwłaszcza podczas tego weekendu, że ludziom, którzy medytują, szukają różnych metod dotarcia do swojej jaźni, łatwiej się żyje. Łatwiej w sensie- jest weselej, optymistyczniej. Jest milej. Jest tanecznie, jest śpiewająco, jest z dużym uśmiechem. Zapomniałem troszkę o tym. Bo w sumie, zawsze trafiając w środowisko innych ludzi medytujących, dostawałem takiego mega pozytywnego kopa i byłem karmiony endorfinami na dobre, przez wiele tygodni wręcz mogłem z tego korzystać. Mam wrażenie, że ludzie, którzy poszli w tą stronę, medytacji, jogi, pewnego samorozwoju tego rodzaju żyją troszkę inaczej. Nie na zewnątrz koniecznie, chociaż to też z człowieka wychodzi. Ale w swojej głowie inaczej. Mam wrażenie, że to często ludzie, którzy są niesamowicie kreatywni. Którzy są odważniejsi. Już podczas tego weekendu majowego choćby poznałem wiele „artystów”, muzyków różnego rodzaju, malarzy, podróżników... A może po prostu to kreatywność różnego rodzaju pcha nieraz ludzi w stronę medytacji, poznawania? Bo jeśli ktoś jest ciekawy świata, to po prostu łatwo o jogę i medytację zahaczyć i przy niej pozostać.

Nie chcę też tutaj idealizować tutaj w żaden sposób ludzi którzy uprawiają jogę i medytują, tylko dlatego, że to robią. Bo to jedna środowisko zróżnicowane. Są osoby różnego pokroju, miłe, niemiłe, radosne, ponure. Osoby, które na tym zarabiają tylko po prostu i wykorzystują cudzą naiwność, jak David Lynch. Mówię po prostu, jakie mam wrażenie przy większości. Pozytywne.

I tym razem, na tych warsztatach, po prostu trafiłem na naprawdę fajnych ludzi. Takich, z którymi na plaży w Indiach można by było robić to co wiele, wiele, wiele lat temu (ach jaki ja byłem jeszcze młody i niewydziarany XD ) robiliśmy z pewną znajomą na plaży w Hiszpanii:

Takich fajnych, swobodnych, którzy nie wstydzą się przy bębnach potańczyć przy ogniu, chociaż w ogóle nie mają poczucia rytmu. Otwartych, ciekawych świata, uśmiechniętych właśnie. Dobrze mi tam, po prostu. I jednak...lubię uczyć ludzi. Coś im przekazywać. To cholernie próżne, mówienie, że można kogoś czegoś nauczyć ale...

Wczoraj wieczorem, już po wszystkich zajęciach przysiadła się do mnie jedna z dziewczyn.

-To ty byłeś tym instruktorem załatwianym na ostatnią chwilę, prawda?

-No tak, ja- odpowiedziałem z uśmiechem.

-W życiu bym nie powiedziała! Myślałam, że to będzie- bez urazy- jakiś kiep który uważa się za nie wiadomo kogo, bo potrafi całe Powitanie Słońca!- zaśmiała się.

-A nie jestem kiepem? - zażartowałem ryzykownie dość.

-No co ty! Jesteś świetny! Obserwowałam ciebie i twoja grupę, a uwierz mi, znam się na tym. Nadajesz się jak cholera. - aż głupio mi się zrobiło w tym potoku superlatyw. - Ale nie robisz tego na co dzień, prawda?

-No nie. Na co dzień mam inną pracę. Ochrona środowiska.

-Powinieneś na co dzień uczyć jogi, serio.

-Zastanawiałem się nad tym, ale tamtą pracę też lubię, mam wrażenie, że robię też coś pożytecznego. Poza tym, zdobywam doświadczenie w sozologii żeby kiedyś zrobić konkurencję Greenpeacowi i chronić humbaki.- zażartowałem. Chociaż tak serio, chciałbym chronić kiedyś humbaki. Na jakiejś egzotycznej wyspie...

-A czemu by tego nie połączyć? Facet, marnujesz potencjał, naprawdę jesteś w tym świetny! Co cię powstrzymuje?

Sam się zastanowiłem. Pogadałem z nią jeszcze chwilę, wymieniłem się numerem telefonu tak na wszelki wypadek i mailem, żeby przesłała mi zdjęcia, które robiła biegając po całym obozie. Posiedziałem jeszcze chwilę, pojechałem do domu..i nadal myślałem. I dzisiaj nadal myślę. I jak zawsze, muszę to skrystalizować słowami.

Czemu by tego wszystkiego nie połączyć, w sumie?

Kiedyś usłyszałem, od swojego nauczyciela muzyki, że będę miał w życiu problem. Ogromny problem. Bo nie mogę się zdecydować. A ja po latach muszę przyznać mu rację. Tak, to prawda. Zawsze miałem problem ze zdecydowaniem. W tym kontekście, że chcę za dużo. Za dużo rzeczy mnie interesuje, pasjonuje, za dużo miejsc chciałbym zobaczyć, poznać, poczuć. Za dużo rzeczy robić naraz. A tak nie można przecież. W życiu trzeba próbować wielu rzeczy, ale czasem trzeba pójść na kompromisy. Wyspecjalizować się, do cholery jasnej. Nasz świat nie uznaje już ludzi renesansu. Wiedza za bardzo się rozwinęła.

Według tego samego nauczyciela, z którym mam kontakt do teraz, nigdy nie zostanę sławnym muzykiem właśnie przez to niezdecydowanie. Nie umiem dla muzyki choćby wszystkiego poświęcić. Skupić się tylko na niej i uczynić tylko z niej swoją kochankę. Nie umiałem kiedyś poświęcić rodziny, nie mam nadmiaru ambicji, nie umiem iść po trupach. Ja po prostu kocham grać, muszę grać, śpiewać. To rdzeń mojego istnienia ale...rdzeń otacza wiele innych rzeczy. Naprawdę.

I już odpuściłem marzenia o sławie, bo dotarło do mnie, że to nie to, na czym mi zależy. Chciałbym, żeby ludzie uśmiechali się albo wzruszali przez to co tworzę, żeby to im coś dawało...ale nie chcę być sławny. Już nie. To było cudze pragnienie, tak bardzo mi zaszczepione, że myślałem, że jest moje. Poza tym sława to takie próżne, puste...przynajmniej dla mnie, w tym momencie życia. Tak jakby sztuczne podbudowywanie sobie ego. Może tak, sama sława jest tylko pomnikiem. A nie życiem. Ale nie o tym miałem.

W każdym razie nauczyciel miał rację, nigdy nie zostanę sławnym muzykiem, bo nie umiem się zdecydować i wszystkiego poświęcić. To nie było nigdy dla mnie warte, trupy swojego rodzaju, trupy poświęcania innych rzeczy. I też ograniczenie się do jednego...bolałoby mnie, że nie robię jeszcze czegoś innego.

Inna pasja, związana z przyrodą, naturą zaowocowała skończeniem ochrony środowiska. Inna, choć może to nie pasja, ale niech będzie kazała szukać swoich bogów, zostać szamanem, ćwiczyć medytację, jogę. Inna każe mi nieraz czytać książki o fizyce kwantowej i szukać rozwiązania zagadki liczby pi. Inna każe odkładać na kolejne przeloty samolotami, bo nie wytrzymuję siedząc w miejscu, muszę podróżować i smakować świat.

Nie jestem zdecydowany. Ale gdyby tak...można było wszystko połączyć? Może ta blondynka miała rację. Może gdyby...

Pomyślałem sobie o czym innym.

Moje życie było do tej pory trochę „w odwrocie”. Będąc dzieckiem byłem poważny jak dorosły, beztroskiego śmiechu nauczyłem się dopiero w czasach studenckich. Wiedziałem co to ból i cierpienie zanim ktokolwiek nauczył mnie szczęścia. Najpierw pokazano mi to, a nie to powinno najpierw znać dziecko. Byłem zgorzkniały jak starzec mając 16 lat. Mając 16 lat pracowałem ciężko na utrzymanie rodziny. Dorabiałem jak tylko mogłem. Mając 16 lat miałem obowiązki ojca wobec młodszego brata. Przewijałem i pilnowałem dzieciaki, jakbym sam był ojcem, bo inny człowiek nie sprawdził się w tej roli

.Dorosłem więc, zanim byłem dzieckiem. Nigdy pod kloszem, nigdy nie śmiejący się dziko. Do czasu. Gdy miałem 18 lat zaczęło się to zmieniać. Zrobiłem się głodny, zacząłem szukać czegoś dla siebie w tym świecie. Czegoś więcej. Czegoś naprawdę mojego, a nie szablonowego.

To długie poszukiwania, wiecie? Zrozumieć, dlaczego tak a nie inaczej, uładzić się w sobie, wybaczyć, wypłukać zgorzknienie z każdego zakamarka ciała..to długa praca. Ale nie bezowocna. Też dzięki pewnym ludziom ale..nie o nich miałem.

Teraz mam 27 lat i mam wrażenie, że dopiero teraz jestem dzieckiem pewnego rodzaju. Paradoksalnie, dojrzałem do tego. Do tego, by marzyć o pozornie niemożliwym, tak jak marzą tylko dzieci.

Moje życie jest trochę w odwrocie, jestem opiekunem prawnym swojego rodzeństwa, zarabiałem na rodzinę wtedy, gdy większość moich rówieśników była przez swoje rodziny utrzymywana. Zawsze miałem obowiązki. I nie, żebym narzekał. To mnie wiele nauczyło, to mi wiele dało, kocham swoją rodzinę i zrobię dla niej wszystko. Nie jest mi też żal że wyszło tak a nie inaczej, nic bym w swoim życiu nie zmienił, bo jest jedyne w swoim rodzaju i jest szczęśliwe. Jest wspaniałe na swój niepowtarzalny sposób.

Ale w tym wszystkim, całym tym życiu, odpowiedzialności słodkiej jednak, jestem też ja, który ma marzenia dziecka, bo z wiekiem to dziecko odkrył. W tym wszystkim jest ktoś, kto nie chce bać się życia, przesypiać go. Kto doszedł do pewnych rzeczy i je kocha. Kto jest szaleńcem.

I tak sobie pomyślałem- a dlaczego by nie! Chcecie wiedzieć co „dlaczego by nie”? Już mówię, wszystko po kolei. Daję sobie 10 lat. 30- stka to nowa 18-nastka, 40-stka to ponoć nowa 20-stka ( nie wiem co za matematyk to wymyślił!). Więc ja, mając 27 lat obecnie, daję sobie 10 lat, żeby wyruszyć na dobre. Wyruszyć na dobre? Właśnie tak. Tak, jak czuję, że byłoby dobre. Dla mnie dobre.

10 lat to sporo czasu. Za 10 lat mój najmłodszy brat będzie miał 23 lata i nikt go nie będzie musiał już utrzymywać, nie w taki sposób, jak teraz. Wszyscy za których jestem odpowiedzialny, których kocham albo dorosną na tyle, że powinni już sobie dawać radę, albo odejdą. Nie oszukujmy się, taka kolej rzeczy. Przez 10 lat może się też sporo zmienić. Mogę się zakochać, ożenić i osiąść w jakimś ładnym domku. Mogę umrzeć przez swoje serce choćby albo przez wypadek komunikacyjny. Mogę zmienić podejście do świata. Mogę odkryć rzecz, na którą się zdecyduję tak naprawdę, jak „powinienem” na muzykę i sławę. Nie wykluczam tego, absolutnie, nie mówię nigdy, że coś jest na pewno. 10 lat to sporo czasu.

Ale jeśli nic się nie zmieni, nic mnie nie uwiąże, nie odwróci toku myślenia, nie przemieni mi serca przed tą „nową dwudziestką” (czyli w wieku 37 lat), wyruszam na dobre w świat. Europa jest dla mnie za ciasna jakiegoś czasu, choć kocham w niej wiele miast, miejsc i lubię do nich wracać. Choć uwielbiam swoje miasto rodzinne. Jestem przywiązany..ale moje serce chce czegoś innego.

Dlatego jeśli nic się nie zmieni, w wieku 37 lat pakuję plecak, mam dobry plan i wszystko połączę.

Mrzonka wariata, rzekniecie. Ale ja nie zwykłem rzucać słów na wiatr i jak coś sobie postanowię, to postanowię na dobre i to zrobię.

Mam 10 lat na to, żeby poznać świat. W tym roku jadę do Indii ( wylot 18 maja, już niedługo, nie mogę się doczekać!) i do Gruzji. Za rok? Może Ameryka Płd w postaci Chile albo Peru, może Syberia, może...zobaczymy. Przez te 10 lat będę sobie jeździł jak do tej pory, parę razy w roku odkrywał nowe miejsca, pomiędzy tym zarabiał na etacie w pracy, którą lubię. Bo lubię, nie męczę się w niej tylko...chcę więcej. Więc będę żył jak do tej pory, spokojnie, jak zwykły zjadacz chleba, szarak którym teraz jestem ( nie żeby szarość była zła, ale nie jest dla mnie, ta dosłowna w naszym świecie, stereotypowa) będę kochał, grał na różnych ulicach świata..i może znajdę swoje miejsce.

I wtedy wszystko połączę. Przez 10 lat udoskonalę swoją jogę, pewnie poczynię kolejne poszukiwania duchowe, wycieczki tam, gdzie nie możemy udać się ciałem. Udoskonalę to, jak uczyć tego ludzi, tak, żeby nigdy nie było to próżne i pyszne. Pokora przede wszystkim. Przez 10 lat dowiem się, co potrzebuje pomocy, co jest zagrożone i czemu można pomóc racjonalnie ( nadal nie znoszę Greenpeacu). Przez 10 lat będę cały czas grał na różnych instrumentach a potem...a potem się zdecyduję.

Za 10 lat wyjadę sobie gdzieś, gdzie serce będzie mniej krzyczało i zrobię coś wariackiego, o czym myślę od czasu do czasu. Może Hawaje, może Nowa Zelandia..lubię wyspy, jakby nie było. A może Alaska, bo też jest mi bliska. I pojadę przez świat, będę zaczepiał się do pracy w różnych ośrodkach jogi choćby czy zajmujących się ochroną bioróżnorodności. Będę się uczył życia, większego jeszcze szacunku. A może i założę swój ośrodek jogi, nazwijmy to w ten sposób. I będę chronił te cholerne humbaki przy okazji ( to póki co faworyci, mam do nich słabość).

Zrozumcie, nie marzy mi się spokojna emerytura w bujanym fotelu. To mi nie pasuje. I łatwo mi mówić, bo jestem młody. Nie odczuwam uciekającego czasu. Ale to, że wybuduję dom nie jest wyznacznikiem tego, jak wspaniale żyłem. Kiedyś wszystko się rozpadnie, nic nie jest wieczne. Rzeczy materialne też przeminą, moje życie przeminie. A jest mi cenniejsze niż lampy z Ikei.

W ogóle, takie miejsca istnieją realnie, wiecie? Takie, w których chcę na jakiś czas osiadać i pracować, doznawać, poznawać ludzi i świat. Łączące rzeczy dotyczące ochrony natury przed wirusem cywilizacji z duchowymi poszukiwaniami.

Poznałem kilka z tych miejsc właśnie, dlatego nie mam wątpliwości. Miejsca, które uczą zasad poznawania siebie i jedności ze światem. Szacunku dla każdego życia. Pewnych wartości, które abstrahują od każdej z religii. Miejsca, gdzie ludzie się uczą może uśmiechać. I ja sam chciałbym w takich miejscach w pełni uczestniczyć, nie tylko przelotem. Uwiązany do czegoś co ciągnie mnie w rodzinnym kraju. Chcę może nawet takie miejsce stworzyć, jeśli poczuję, że czas się zatrzymać, że to to miejsce jedyne. Stworzyć- przepełnione dobrą energią. Skoro inni mogli- to czemu ja bym nie mógł? Przecież niemożliwe nie istnieje.

Chciałbym pewne rzeczy przekazywać innym, bo wiem , że są dobre, żyć z ludźmi, którzy chcą tego samego i uczyć się od nich. Może w oddaleniu, pewnej dzikości. Na plażach i przy ogniskach, przy grze bębenków, gitary, cytry. Skrzypiec, moich skrzypiec. Zanosząc małe żółwiki do oceanu, żeby nikt nie złowił ich na zupę. No dlaczego by nie? Mogę mieć wariackie marzenia i do ich spełnienia dążyć.

Wiem, że dla wielu to nie do wyobrażenia, ot tak, rzucić wszystko. Stałą pracę, w której dobrze się zarabia, rzucić to co znane całe życie. Ale dla mnie to łatwiejsze chyba nawet, niż tkwić wiecznie w jednym. Zresztą, jeśli nie spróbuję za te 10 lat, nigdy się nie przekonam. Jeśli nie zrobię po tych 10 latach czegoś dla siebie..to nie zrobię już nigdy. A tego nie chcę. Czasem trzeba wreszcie pomyśleć o tym, czego się pragnie. O tym co wychodzi poza kanon i szablon tego, co mnie otacza. Bo ja troszkę wychodzę poza niego chociaż w swoich marzeniach, mam takie wrażenie. A może to znowu jakiś egocentryzm. Wszyscy jesteśmy wyjątkowi, jakby nie było, Tylko marzenia mamy różne i niektóre są rzadziej spotykane w swym zakresie. To wszystko.

Może nie do końca moje serce pasuje do tego świata i gdy dorosłem i stałem się dzieckiem poczułem to wreszcie. I jestem zachłanny, nie poprzestaję na półśrodkach. Jeśli będę szczęśliwy przez co innego, też dobrze, jeśli osiądę tutaj, z rodziną..a jeśli uda się ten mój plan 10-letni- jeszcze lepiej.

Moje serce nie do końca pasuje do tego świata, tego świata gdzie ludzie wolą życie wirtualne i nie szanują tego, że sami są częścią natury. Świata, gdzie przestano słyszeć bicie jednego wielkiego serca. Ja to czuję nawet w betonowych murach, ale chcę zrobić coś więcej. Może trudno to pojąć.

Może jestem utopistą, może jestem wariatem, może ktoś mnie będzie wyśmiewał ale...nie obchodzi mnie to. Bo moje serce ma swoje racje. I znalazło sobie idealnie rozwiązanie. Właśnie takie. Zawsze wiemy przecież czego chcemy, tylko czasem tego do siebie nie dopuszczamy.

A tak na koniec coś, co idealnie prezentuje cały nastrój z warsztatów, coś, co napełnia mnie endorfinami i pozwala marzyć jeszcze silniej. Naprawdę, polecam obejrzeć, powoduje dobry humor w sposób niekontrolowany.

Ja wierzę, że jest sporo ludzi, którzy realizują nawet najbardziej szalone marzenia. Tylko trzeba się odważyć. Tylko trzeba chcieć. Od tego trzeba zacząć. I na koniec w sumie tego majowego weekendu życzę wszystkim dużo uśmiechu takiego, jaki mieli ci ludzie z teledysku. Dużo beztroski w głowie i sercu.

P.S. Paul Gauguin, którego słowa znajdują się w tytule był przez wiele lat postacią, która mnie fascynowała. Bo on odważył się na wszystko, choć niestety kosztem krzywdy wielu osób. Kocham go, jego historię, ale nie jest moim autorytetem czy idolem. Wiecie czemu? Bo ja sam ustanowię prawo swojego odważenia się na wszystko. I zrobię to jeszcze lepiej :)