Opowieści z Indii. "Kto nie ma odwagi do marzeń, nie będzie miał siły do walki" czyli historia o Irinie

-Are you junky?- słyszysz pytanie zadane kobiecym głosem. Nie jest to głos Hinduski, akcent jest typowo środkowoeuropejski.

Byłem już w Tamilnadu. Ostatnie miejsce w Indiach, które chciałem odwiedzić. Słynne hinduistyczne świątynie i miejsca czci, święte słonie przechadzające się ulicami miast. Słyszałem dużo opowieści pochodzących z tego regionu, wiele zachwytów dotyczących tego miejsca- i nie były one ani o jotę przesadzone. Zresztą, o Tamilnadu i Kerali, miejscach gdzie nie mówi się hindi a kobiety pachną jaśminem, napisać jeszcze będę musiał.

Dojechałem do Tamilnadu w nocy. Znalazłem kierowcę słynnego ambassadora, jadącego w tym kierunku. Za parę rupi wziął mnie jako pasażera. Dotarłem do jakiejś wsi, położonej niedaleko oceanu. Oczywiście, nie byłbym sobą, gdybym nie podążył od razu w tym kierunku. Robiło się już późno, wykapałem się, położyłem na piasku...i nie wiedząc kiedy i jak, zasnąłem. Musiałem być bardzo zmęczony, po dwóch dobach praktycznie bez snu, zatrzymywania się w przypadkowych miejscach, rozmów z tubylcami.

Obudziłem się gdy świtało, o dziwo, całkiem wyspany i rześki. Noce są ciepłe w Tamilnadu, ciepłe i wilgotne jak usta pozornie tylko niewinnych kobiet. Dają odprężenie, dają ukojenie.

Obudziłem się i przeciągnąłem, aż chrupnęło mi w stawach. Poczułem jak burczy mi w brzuchu i pomyślałem, że musiałbym zdobyć coś do jedzenia. Zapewne w najbliższej wiosce jacyś ludzie chętnie podzielą się z kolejnym podróżnikiem owocami i ryżem za horrendalne w ich mniemaniu ceny. Nie przejmowałem się tym więc.

Ale najpierw joga. Trzeba było rozbudzić ciało, rozbudzić serce, powitać słońce. Przez godzinę „katowałem” swoje ciało, na tej cudnej plaży, by wreszcie zasiąść w pozycji lotosu i uspokoić oddech. By oddalić się w swoje wnętrze.

I z medytacji wyrwał mnie ten kobiecy, mocny głos.

Otworzyłem oczy i podniosłem głowę ku górze. Zamajaczyła przede mną niewyraźna sylwetka. Pech chciał, ze właśnie intensywnie świeciło wstające leniwie z oceanu morze. Poraziło mnie światło, co przy mojej wadzie niezwężających się źrenic jest wyjątkowo nieprzyjemne. Osłoniłem więc oczy dłonią i wtedy ją zobaczyłem.

Wyjątkowo wysoka kobieta, ponad 185 cm wzrostu, szczupła ale umięśniona, ze sprężystym ciałem. Oho, ćwiczy też jogę. To widać po ciele, gdy ktoś wiele lat praktykuje tą sztukę, poza tym, do cholery...jesteśmy w Indiach! Tutaj joga to codzienność. To stały element życia.

-Nie, nie jestem- odpowiedziałem zaskoczony. -Czemu miałbym być?- zapytałem.

-Dużo tu ćpunów udających natchnionych. Wiesz, echa boomu hippisowskiego na Tamilnadu w latach 70- tych.

Milczałem, przepatrując się jej. Wysoka i mocno zbudowana, biła z niej dziwna energia. Energia, która nadawała jej twarzy pięknego rysu. Nie można było określić jednoznacznie jej wieku. Jakby czas był w jej ciele falą. Momentami jej twarz miała 40 lat, momentami 17. Blondynka, z ładnym uśmiechem, ale z pewną rezerwą. O co jej mogło chodzić?

-Mogę się przysiąść?- nie czekając na potwierdzenie albo na delikatne podziękowanie za towarzystwo usiadła naprzeciwko mnie. Jak typowa Azjatka. Odruchowo przysiadła na stopach, jak Japończycy czy Tajowie. Oho, pomyślałem- musi od jakiegoś czasu siedzieć w Azji. Żaden Europejczyk nie przysiada odruchowo w ten sposób, a na pewno nie wytrzymuje długo w tej pozycji, jeśli ze smakiem Azji i jej doznaniem nie ma do czynienia na okrągło albo przez dłuższy okres w życiu. - Irina- przedstawiła się wyciągając rękę.

-Moje imię może sprawić problem- zaśmiałem się- Kordian.

-O, jesteś z Polski!- wykrzyknęła z uśmiechem.

-No tak, przyjechałem na urlop można powiedzieć. Znasz Słowackiego?

-A znam. Dużo literatury znam. Ja jestem z pochodzenia Rosjanką. Ale tu mieszkam.- powiedziała przyjrzała mi się badawczo.- Ale nie przyjechałeś to do żadnego hotelu jak typowy turysta, co?

-Owszem, nie, skąd wiesz? -przeszedłem na rosyjski. Wybałuszyła oczy, ale nic nie powiedziała, od razu podłapując tylko to, że znam język i zaczynając samej mówić po rosyjsku.

-Widziałam jak śpisz na plaży. I widziałam jak uprawiasz jogę.

-Obserwowałaś mnie? -zaśmiałem się z przekąsem.

-Tak. I dlatego postanowiłam zagadać. Jesteś hinduistą, buddystą? Wyznawcą dźinizmu?

-Żadne z powyższych, chociaż bardzo szanuję i kocham oba wierzenia.

-Muzułmanin?

-Też nie.

-Ateista?

-Nie- roześmiałem się znowu.

-To kto?

-A czy to ma znaczenie? To trochę trudno wyjaśnić.

-To wyjaśnij!- zażądała, patrząc mi w oczy i robiąc buzię w podkówkę jak mała dziewczynka. Czy mogłem odmówić tym wspaniałym, roziskrzonym oczom?

Zacząłem mówić. W co wierzę, czym jest dla mnie medytacja, joga...słuchała zafascynowana. Naprawdę, ona SŁUCHAŁA. Patrząc człowiekowi w oczy, nieruchomiejąc jak kot wpatrujący się w ptaki na drzewach, strzygąc uszami, przeżywając to, co się mówi, każde słowo. Zadając pytania, jeśli coś jest niejasne, jak małe dziecko.

Człowiek nie chce aż mówić, ale to się z niego wylewa- to fascynująca właściwość Iriny, której nikt się nie może oprzeć, jak się potem przekonałem.

Mówiłem tak i mówiłem, aż zaburczało mi w brzuchu. To wyrwało Irinę z tego bezruchu słuchacza.

-Jesteś głodny?

-W Indiach nie można powiedzieć, że się nie jest, prawda?

-Prawda. Chodź na śniadanie.

Co miałem do stracenia? Obok był człowiek z niesamowitą energią, człowiek w którym, jak miałem wrażenie kryła się jakaś tajemnica, człowiek sympatyczny. Wstałem i poszedłem za nią, zaciekawiony, gdzie mnie to zaprowadzi.

Po drodze dowiedziałem się, że Irina prowadzi ośrodek jogi i odnowy duchowej. Nie wiem, czy dokładnie tak można nazwać to miejsce, bo nie oddaje jego atmosfery. Najlepiej czym jest to miejsce, widać na tych zdjęciach chyba:

To przyjaciele Iriny, którzy z nią współpracują, niektórzy są gośćmi. Do tego miejsca zjeżdża wiele osób chcących w Tamilnadu dotknąć trochę ducha, namacalnego ducha, który tkwi w jego świątyniach i ludziach. Piękne miejsce, gdzie z każdym można się porozumieć. Gdzie wspólnie je się rękami, gra na europejskich i indyjskich instrumentach razem, gdzie śpiewa się, modli, gdzie kocha się życie. Piękne miejsce pięknych ludzi.

Może dlatego, że osoba która je stworzyła jest taka właśnie. Cudowna. Irina.

Długo mógłbym opisywać każdego z ludzi, każdą historię. Każda jest warta poznania.

Nic dziwnego chyba, że tam zostałem, póki nie musiałem ruszać na samolot? Wsiąkłem na dobre. W ten inny rodzaj Indii, w ten rodzaj Indii nieindyskich, a poszukujących. Owszem, w ośrodku pracowali i spali, modlili się nie tylko Europejczycy ale i Hindusi. Ale pewne poszukiwanie w tym kraju, w tym miejscu tego, co takie emferyczne w domu zwanym Europą dominowało.

Może sama Irina to sprawiała.

Wieczorem dowiedziałem się, że ma 34 lata -chociaż, naprawdę nie wygląda -i pochodzi z samej Moskwy. Jej historia nie była wesoła.

Opowiadaliśmy sobie swoje życie. Nie wiem, jak to się stało. Jak obcej osobie potrafiłem pierwszego wieczora powiedzieć to, czego nie mogłem powiedzieć najbliższym mi nieraz ludziom, tym, których znam latami?

Tak po prostu, tak, ojciec mnie prawie zabił, tak, miałem pewne problemy, tak, wychodzę z tego. Jak ona mogła mi tak po prostu powiedzieć rzeczy tak intymne, od razu? Jaki cuda działy się tej nocy? Czy sprawił to ocean, czy język o wspólnych korzeniach, czy wypatrujące czegoś więcej nawzajem w sobie oczy?

Irina gdy miała 16 lat uciekła z domu. Miała dość bicia przez wiecznie zapijaczonego ojca, typowego robotnika rosyjskiego, mającego twarde serce i dłonie. Do dzisiaj nosi blizny. Jak ja, pomyślałem wtedy.

Błąkała się długo. Spadła na dno, zaczynała ćpać. W Moskwie wbrew pozorom, w tamtych czasach nie było trudno o narkotyki. Tylko trzeba było wiedzieć gdzie szukać i czym zapłacić, powiedziała, patrząc na mnie wymownie. Kto powinien, ten zrozumie.

Ale znaleźli się ludzie, którzy nie pozwolili z dna spaść jeszcze niżej, do samego piekła. Trafiła na odwyk, zmuszono ją do nauki w szkole. Zwykłej zawodówce. Wtedy odkryła, że lubi się uczyć. Zaczęła czytać, uczyć się języków do których jak się okazało ma ogromny talent, kupowała dużo książek. Literatury klasycznej i książek podróżniczych. Zaczynała marzyć.

Zakochała się. W wieku 21 lat wyszła za mąż. Na początku było jak w niebie. Był czuły, kochający. Ona coraz bardziej się przed nim otwierała, opowiedziała mu, jak zarabiała na ulicy. Nie przeszkadzało mu to, nie wtedy. Delikatny poeta o ładnym sercu, jak to powiedziała. Ale mieli problemy finansowe. On zaczął się upijać. Wykrzykiwać, że może powinna znowu zarabiać ciałem. Dręczył jej duszę. Aż pewnego dnia zaczął dręczyć jej ciało. Zaczął ją bić, całkiem jak ojciec. Gdy pewnej nocy przyszedł do niej pijany i zgwałcił ją aerozolem, bo nie „stawał na wysokości zadania” po pijaku, Irina postanowiła odejść.

Znowu uciekła. Znowu błąkała się, tym razem po ośrodkach dla bitych kobiet, które w Moskwie nie działały jak powinny. Ale tym razem Irina nie zapomniała o tym, że może marzyć, jak sama powiedziała, gdy siedzieliśmy nocą na plaży. Pracowała. Zaczęła się pilniej uczyć języków, których zna obecnie płynnie siedem, w tym -hindi i tamilski. Zaczęła się fascynować jogą, Indiami. Hinduizmem. Buddyzmem. Przestała jeść mięso. Zaczęła wierzyć, że cierpienie może nas zmienić na lepsze. Żyła w ascezie jakiś czas, zgoliła włosy na znak duchowej przemiany. Zaczęła zbierać pieniądze.

Wzięła rozwód. On śmiał się z niej na sali sądowej, mówił, że jest dziwką. Pytał kto ogolił jej głowę za karę, jak to kurwą się goli. Nie płakała.

Zaczęła żyć jako silna, samodzielna kobieta, na którą już nigdy żaden mężczyzna nie podniesie ręki. Której nikt już nie złamie.

W wieku 25 lat po raz pierwszy pojechała do Indii, na miesiąc. Po dwóch latach rzuciła wszystko w Moskwie i przeprowadziła się na południe tego kraju. Na początku nie było łatwo. Inna kultura, całkiem inaczej dotycząca człowieka, gdy miesza tu, a nie tylko odwiedza. Zarabiała w jakimś przedsiębiorstwie turystycznym, oprowadzając angielskich i rosyjskich turystów w Kerali, pokazując im słonie i wkurwiając się nieraz na ich powierzchowność.

Cały czas po cichu doskonaliła swojego ducha.

Po dwóch latach pracy założyła ten ośrodek. Jej miejsce na Ziemi. Jej raj, jej dom, którego szukała kiedyś, błąkając się, zaćpana w Moskwie. Jej domu nie można było odnaleźć. Niektórzy ludzie muszą sami stworzyć sobie własne miejsca pod niebem. Takim, jakie najbardziej kochają.

Irina nieraz pomaga ludziom. Dlatego zapytała mnie na wstępie, czy jestem ćpunem. Jednej osobie uratowała tak duszę, ślicznej, roześmianej Annice, z którą wyglądają jak siostry i która teraz z nią współpracuje:

Miłość jest lekarstwem? Owszem, na pewno. Ale czasem to nie jest ta zwykła miłość, której na co dzień szukamy. Może lekarstwem na wszystko jest miłość do świata. Miłość samego siebie, każdej istoty. Miłość bogów i energii. Jedna wielka miłość, jeden wielki ocean miłości...wtedy go poczułem. Ale resztę zachowam dla siebie. Pewnie historie są tylko dla nas, zakopane w tajemnicy naszego szczęścia.

Tamtej nocy powiedziałem Irinie, ze jest cudownym, silnym człowiekiem i że ją podziwiam. Zapytałem, czy mogę komuś o niej opowiedzieć. Czy mogę o niej napisać. Czy mogę przekazać komuś, jaka jest wspaniała. Bo to jej historie. Część jej zostanie w moim tylko sercu i z nikim się nie podzielę, część naszej historii będzie tylko dla mnie...ale to...czy mógłbym?

Spojrzała na mnie całkiem poważnie. Z lekko wilgotnymi oczami. Sama nie wiedziała, czemu mi to opowiedziała, rzekła, ale jeśli chcę..jeśli chcę to mogę. Bo chociaż w tym życiu nie było dużo ładnego, to teraz jest pięknie.

-Może warto, żeby ludzie wiedzieli, że zawsze mają szansę?-zapytała wtedy- że nigdy nie jest za późno? Że zawsze trzeba marzyć?

Milczałem.

-Ty weźmiesz moją historię, Rabbit, ale ja wezmę twoją.

-Jak to?

-Po prostu. Ja wezmę historię tego chłopaka, który tak poniżany, tak krzywdzony, mężczyzny który wie co to strata, a mimo to ma w sobie radość i nie daje się zamknąć w klatce. Nie rezygnuje. Jesteśmy podobni, wiesz?

-Wcale nie- zaprzeczyłem szybko. - Ja to tylko ja, nic godnego podziwu, ty jesteś przecież...

Przycisnęła mi palec do ust. Przeszedł mnie dreszcz. Jej dotyk był jak porażenie prądu, jej ciało zdawało się iskrzyć, naelektryzowane gorącym i wilgotnym powietrzem. Powietrzem jak kobiece usta.

-Deal?- zapytała uśmiechając się, patrząc mi głęboko w oczy.

-Deal- zgodziłem się pokornie, wiedząc, że nic już nie powinienem mówić. Teraz każde słowo byłoby profanacją. Powiedziane było już wszystko, co powiedziane być miało. Teraz tylko dwa ludzie serca, dusze złączone pod tymi gwiazdami. Pewnych rzeczy powiedzieć zresztą nie można. Za mało słów.

Każdy zabrał cudzą historię, którą może opowiadać. Którą może pokazywać, że życie zawsze trwa.

Bo wtedy to też zrozumiałem. Może tego też nauczyłem się w Indiach, odkryłem. Bo chociaż nie jestem nikim wyjątkowym, ot, żyję, mogę się kimś wyjątkowym dla kogoś stać. Przez pewne pokrewieństwo w dawnym cierpieniu, przez upartość. Zrozumiałem, że mimo wszystko jestem silnym człowiekiem, choć tego do siebie nie dopuszczam. Ale w oczach Iriny miałem taką samą siłę, jaką ona miała w moich tej nocy. Byłem dla niej wyjątkowy ze swoją historią.

Ale moja historia jest to nieważna. Widzicie, Irina jako cudowny człowiek pokazuje, że jak bardzo nas się nie złamie, można wszystko poskładać. Każda blizna może nas trochę zabija, ale i wzmacnia. Nigdy nie zapomni się pewnych rzeczy, ja do dziś mam momenty gdy nie można mnie dotykać, bo zły dotyk boli potem całe życie, ona do dziś nieraz czuje się brudna i boi się uniesionej spontanicznie ręki- ale to nie znaczy, że można przestać żyć. Nie zapomni się, ale idzie się dalej.

A ja wierzę, nadal wierzę nawinie, że cokolwiek nas nie spotka, możemy jeszcze pięknie żyć. To wymaga czasu, to wymaga nieraz odpowiedniego lekarstwa. Czy to obiektywnie wielkie, czy małe tragedie. Czy to choroba zwana depresją, czy bijący ojciec alkoholik, czy molestowanie, czy złamane serce, czy problemy finansowe...ze wszystkim możemy sobie poradzić. Każdy z nas ma wielką siłę. Siłę, by naprawdę żyć i śmiać się jak wariat, wirować w tańcu i w pełni oddychać. Każdy ją ma tylko nieraz trudno to odnaleźć.

Zresztą, to czy cię złamali,czy było ci źle nie ma znaczenia. Może w życiu chodzi o to, żeby się odważyć. Znowu, pozbyć się strachu. Może najważniejszą rzeczą w życiu jest pasja, jest podążanie za marzeniami, niezależnie, jakie przeszkody mamy na drodze.

Przekształć swoje marzenia w rzeczywistość. To wszystko.

Ale jeśli ci źle, wyobraź sobie, że siedzisz z nami na plaży i patrzysz w nasze oczy, jej niebieskie i moje czarne, przede wszystkim te jej roziskrzone oczy, nieraz śmiejące się a nieraz cholernie smutne...spójrz w oczy i powiedz nam- jaką ty masz wymówkę?

Każdy może stworzyć własne miejsce. Własny dom. Każdy może uratować swoje serce i być szczęśliwym. Irina pokazuje, że ta moja wiara nie jest naiwna.

Bo ona jest szczęśliwa, z tym całym swoim bagażem. Mówi, że nieraz brakuje jej pewnych rzeczy, tęskni za pierogami i nieśmiało marzy o prozaicznej miłości, a jednak największej, miłości między mężczyzną a kobietą. Czasem myśli o dziecku, chociaż wie, że to może się już nie ziścić. Ale jest szczęśliwa, tym spokojnym szczęściem, realizowaniem się w tym, co kocha. W miejscu, które stworzyła tą niesamowitą siłą.

Irina powiedziała potem, że znaleźliśmy się. Wywąchaliśmy jak psy, dlatego tak ławo było nam rozmawiać. Ona bardziej znalazła mnie...ale może i mi coś na tej plaży kazało zasnąć.

Tej nocy i kolejnej byliśmy dla siebie. Dzieliśmy się przez chwilę dawnym się bólem i radością rozmów, mistycznej i ekstatycznej chwili. A potem nad ranem można było pić mleko z jednego kokosa i robić śniadanie razem z innymi ludźmi.

Przez 4 ostatnie dni mojego pobytu w Indiach byliśmy nierozłączni. Obserwowałem ją jak pracuje, gotowaliśmy razem, ćwiczyliśmy tą cholerną jogę. Po prostu, dobrze nam się ze sobą rozmawiało, tańczyło, dotykało, pachniało, czuło nawzajem mentalnie. Przez 4 dni miałem wrażenie, że minęły 4 lata, od kiedy ją znam. Każdy dzień jak rok.

Trafi nieraz swój na swego, co? Ona już znająca swoje miejsce, ja jeszcze go szukający ale...

Gdy wyjeżdżałem powiedziała, że żałuje, że dotarłem tak późno. Że to było niezwykłe i dziwne. Że będzie tęsknić jakoś za tym wszystkim, tymi 4 dniami, ale nie boleśnie. Będzie tęsknić w ten dobry sposób miłego wspomnienia.

Nie tylko ona zatęskni, cóż.

I nie będzie czekać, ale będzie mieć nadzieję.

Na co? Aż wrócę. Bo ona czuje, że wrócę za parę lat. Inny. Bo może będziemy innymi ludźmi już, ale ona ma pewność, że i wtedy znowu pójdziemy na plażę, będziemy mówić godzinami, słuchać fal, spijać kokosowe mleko zaraz po przebudzeniu prosto z otworu w twardej łupinie orzecha. Nic więcej nie potrzeba.

Opowiadając daną mi opowieść Layli

O tym, jak jej kości zostały połamane

Młoty spadające na wszystkie jej części

Dwa miesiące w zmarszczonym okryciu

Wszystkie moje narzekania znikają bez śladu

Jestem zawstydzona wszystkimi moimi słabościami

Ona cieszy się z jednego dobrego dnia

Tylko dlatego, że cierpiała.

W pełni żywa

Bardziej niż można

Gotowa na uśmiech i miłość do życia

W pełni żywa

I ona wie

Jak uwierzyć w przyszłość.

Layla z tekstu tej piosenki jest żoną przyjaciela wokalistki. Kobieta, która uległa wypadkowi, po którym, okazało się także, że choruje na ostrą postać niezwykle bolesnego artretyzmu zdarzającego się u młodych osób. Layla ma dni, gdy nie może wstać z łóżka. Gdy nie może z bólu chodzić. Mimo to nie poddaje się. Jest, jak mówi była już wokalistka Flyleaf, jedną z najbardziej pozytywnych i uśmiechniętych osób jakie zna. Najbardziej żywych. Chcących żyć, a nie tylko istnieć, pomimo dawnego i obecnego bólu.

Każdy spotyka swoją Laylę. Irina zostanie moją.