czy kochasz na tyle, by dać z siebie to, co jest najlepsze?

Niechętnie w takie dni wraca się do domu. Gdy atmosfera jest gęsta tak, że można gryźć powietrze, niczym Hamlet z jednego z wierszy Herberta. Dlatego siedzi się u przyjaciół, rozmawia z nimi, szukając „chwil”, analizując,a potem zapominając, oddalając się. To leczy jak nic innego.

Nie lubię współczucia. Nie lubię wielkiego trzęsienia się nade mną, nie lubię zamartwiania się. Człowiek nieraz musi poradzić sobie sam. Nikt nie siedzi w jego głowie, nie walczy z jego demonami. Tak, to moje demony. Prywatne. Mogę ci o nich opowiedzieć, ale żaden z twoich egzorcyzmów nie pomoże, póki sam nie zagłaszczę tego kota na śmierć. Dlatego wolałem to zdystansowane ciepło. To, które nie jest uwikłane w moje prywatne piekło.

Dlatego też wolałem być chociaż przez chwilę poza domem, przez parę dni, zastanowić się, co dalej. Nie chciałem widzieć tego współczucia i lęku Sisi, tego samego, który przepełniał ją kiedyś, nie chcę słyszeć, jak dziadek na siłę próbuję ją rozweselić, udając sam przed sobą, że nic się nie dzieje. Na naszym życiu znowu położył się cień, piekielne widmo przeszłości.

To wszystko zaczynało być żałosne. To wszystko jest żałosne- żyć, nie żyjąc, umartwiając się. Wszystko przez widma przeszłości. To wszystko- nie miało sensu. A jeśli coś gryzie, uwiera, sensu właśnie nie ma- trzeba się tego pozbyć. Otrzepać się z kurzu tej zbędnej drogi. Już następnego dnia zauważyłem, że moja reakcja nie miała racji bytu. Była za mocna. Bo tak jak napisała, a potem powiedziała Frida nad talerzem z pączkami, nie można przecież żyć w lęku, że się spotka swojego ojca na ulicy. Już nie można, to żadne życie. Nie ma w tym strachu odrobiny racjonalności.

Logika nieraz ratowała mnie w życiu. I chyba pomogła tym razem.

Pomogła mi...ale przecież nie jestem w tym sam. Dotarło do do mnie po burzy. A raczej, dzięki niej. Dotarło dogłębnie, mocno, przeszywająco.

W pewnym momencie, przez tą racjonalność, pomyślałem dość. Czas może nawet pierwszy raz krzyknąć, przede wszystkim do Sisi, żeby nie trzęsła się nade mną jak nad jajkiem. Ktoś, do cholery, musi trzymać tą rodzinę razem, nie pozwolić, żeby się znowu topiła w tym, co powinno już odejść. Albo raczej-zmienić kształt.

Trzeba może było po prostu na spokojnie porozmawiać. Tylko, że to nie zawsze jest takie proste. Bo jak przekonać, że nie czujesz się znowu martwy, kiedy na ciebie patrzą i widza, co chcą? Jak zmienić ciche, zatroskane szepty w prawdziwe szczerze wyznania?

Ale można spróbować. Jak ja rzucić nad kubkiem herbaty, niby w przestrzeń, że powinniśmy się przestać tym przejmować. Przejmować się tym, co już było.

Nie myślałem, że wyniknie z tego tak wielka burza. Nawet nie wiem, jak do tego doszło. Bo wszystko działo się za szybko, jak podczas burzy wiosennej właśnie.

Nie myślałem nigdy, że usłyszę od swojej najmłodszej siostry, neurotycznej nastolatki, że to moja wina.

Moja wina?

„To twoja wina, że nie mam ojca. Twoja i matki!”

Zabolało jak najmocniej wymierzony policzek. Uderzenie znienacka, najmniej spodziewane. Jak to, ona nie ma ojca? O co do kurwy nędzy jej chodzi? Że co, może powinniśmy z nim zostać? Czy, przepraszam bardzo, ale czy jej popierdoliło się głowie?

I gdy wybiegła z kuchni z płaczem, wszystko do mnie dotarło.

Bogowie, jaki ja byłem głupi. Jaki ślepo zapatrzony w siebie. Bogowie, wybaczcie. Jak my wszyscy patrzeliśmy tylko na to, co oczywiste!

Widziałem tylko to, że ktoś mnie skrzywdził. Widziała to moja mama, moja babcia, która trzęsła się zawsze nad moim uszkodzonym po „wypadku” sercem, mój dziadek. Widziałem swoje lęki, swoje wspomnienia, swoje problemy. Ja, ja, ja. Najgorszy w tym momencie, w tym wszystkim, egoistyczny skurwysyn.

Jak można mieć takie klapki na oczach?

Przecież...przecież w tym wszystkim nie ma tylko mnie. Ja to jeden z wielu. Wcale tak wiele nie znaczący.

Przecież...przecież w tym wszystkim nie ma tylko mnie. Tego, który został skrzywdzony w tak oczywisty sposób. Mazgaj, egoista, do kurwy nędzy!

Popełniłem największy błąd swojego życia. My popełniliśmy. Ja, ten, który zawsze stara się niby szukać tego, co widzi drugi człowiek. Idiota, jaki idiota!

W tym wszystkim była też moja mama. I było moje rodzeństwo. Bea, Ida, Bruno...i Em.

Była za mała, żeby pamiętać ojca. Nie widziała, jak pił, jak robił się agresywny. Nie widziała, jak uwielbiał wymyślać nowe sadystyczne zabawy. Nie do niej przychodził z tym wszystkim. Zresztą, w ten sposób nigdy go nie interesowała.

Wszyscy zapomnieliśmy, że ta mała, niespełna 4 letnia dziewczynka nagle została wyrwana ze swojego domu, nagle zamieszkała z dziadkami, ale bez taty. Mama cały czas płakała, jeszcze bardziej zapomniano o niej, gdy urodził się Bruno. Bo przecież nim się trzeba było zająć, przewijać, karmić, wstawać w nocy.

Nie, to nie tak, że nikt nie pogłaskał jej po głowie. Że nie była przytulana, tkwiła zamknięta na jakimś strychu. To nie tak. Ale wszyscy zapomnieliśmy o niej w tej jednej sprawie. Nikt nigdy nie wytłumaczył jej, nie porozmawiał z nią, jak głęboko zagrzebany jest ten rodzinny trup.

Bo zawsze była za mała. Bo zawsze „to przecież dziecko, nie zrozumie!”

Jasne, wszyscy w domu wiedzą, dlaczego byłem wtedy w szpitalu, co się stało, że ojciec pił i bił. Wszystko jasne, oczywiste. Ale czy na pewno?

Nikt nigdy nie mówił o samym ojcu w ten sposób, jaki ona by może oczekiwała. Owszem, wiedziała, na jakiej uczelni wykładał, kim był. Suche fakty. A ona go nie pamięta. Pomimo całej mrocznej legendy w rodzinie..każde dziecko chyba chce coś wiedzieć więcej o swoim ojcu. Chce się bowiem wiedzieć, skąd się pochodzi. Chce się wiedzieć, że oprócz tych czarnych rzeczy...mogły być też białe. Bo były. I nawet ja nie mogę temu zaprzeczyć. Nie zapomniałem kolekcji wędek, tego jak uczył mnie łowić, nie zapomniałem książki, którą dostałem na urodziny. Chociaż, może zapomnieć właśnie chciałem. Ale te jasne strony...te jasne strony pozwalały też przetrwać i widzieć w tym wszystkim po prostu człowieka, który też, być może się załamał. I zaczęła brać nad nim górę jego druga natura. „Kto jest bez grzechu, niech rzuci kamień”. Może to właśnie powinienem już wcześniej powiedzieć Em? Może też właśnie to? I wiele innych rzeczy, o których tylko ja w tym domu wspominać miałem prawo?

Ona przecież jest jeszcze dzieckiem...do cholery, jest na tyle dorosła, żeby uprawiać seks, a nikt nie odważy się porozmawiać z nią o tym, co się kiedyś stało? Nikt? Czy nie zauważyliśmy, czy ja nie zauważyłem, że ona po prostu już w pewnych aspektach dorosła? Że wszystko potrafi już przyjąć i nie trzeba jej wcale chronić? Dlaczego nie umiałem spojrzeć na nią, jak na innych? Nigdy nie będę umiał sobie na to chyba odpowiedzieć.

Nie miałem nigdy problemu, żeby mówić o tym z Idą, Beą. Z bratem. Ale między mną a Em zawsze stoi pewien mur, trudny do przeskoczenia. Możemy razem śmiać się przy stole, możemy rozmawiać o książkach, możemy nawet mówić o jej chłopakach...ale zawsze jest ta granica, której się nie przekracza. Niewidzialna bariera, o którą człowiek w pewnym momencie się potyka.

Ten mur umie przebić Bea, umie przebić babcia...ale nie ja. I już chyba wiem, dlaczego nigdy nie dostałem wizy na jej terytorium.

Kiedyś już powiedziała w kłótni coś podobnego, co wczoraj. „Matka ciebie bardziej kochała!”. Próbowałem jej wytłumaczyć,że mama wszystkich nas kochała tak samo. Że może rozmawiała ze mną więcej, niż z nią, bo byłem już starszy, bo zawsze byliśmy blisko, przez to, że oboje mieliśmy pewne „porozumienie” ale...ale nie rozumiałem. Dzisiaj chyba już wiem.

Ta istota o naprawdę kruchym sercu może zawsze czuła się pominięta. Przeze mnie i przez mamę.

Może zawsze czuła się trochę z boku, gdy grzebaliśmy tego trupa, takiego, jakiego ma większość rodzin.

Może pomimo całej czułości, może pomimo tego, że tak, naprawdę wszyscy ją kochamy...może nie mogła tego poczuć do końca?

I zastanawiam się, jak przez te wszystkie lata, jak mogłem być tak ślepy, widzieć tylko siebie w tym wszystkim? Jestem głupcem. Ścierwem egocentryzmu. Jest mi naprawdę wstyd. Tak, jak chyba jeszcze nigdy nie było. I długo nic tego wstydu nie zmaże.

Nie wiem, czy w ogóle można się z tym pogodzić. Nic nie rozgrzesza głupoty. Ale można spróbować naprawić, czyż nie? Nie ma spalonych mostów. A nawet jeśli zamienisz je w stosy...zawsze możesz to odbudować. I przysiąc sobie, że już nigdy nie zawiedziesz. A przysiąg się dotrzymuje.

Poszedłem do jej pokoju.

-Kordian, ja nie chciałam...- rzuciła od wejścia, z zapłakaną buzią.

Wiecie, że czasem nie trzeba nic mówić? Słowa są zbędne, istnieje inna, wspanialsza mowa. Prostsza, płynąca prosto z serca. Czasem trzeba podejść i po prostu przytulić. Chyba trochę ją zatkało.

Mam wrażenie, że po raz pierwszy, tak naprawdę i tak szczerze rozmawiałem ze swoją siostrą. O tym, co było. Bez faktów, oczywistości, a z emocjami. Bo może one były w tym wszystkim najważniejsze. A ja ich tak często unikałem. O mamie. I o ojcu. Nie powiem, że to było łatwe. Nie powiem, że nie chciały wrócić stare nawyki uciekania wzrokiem i kłamania, że przecież nic się nie stało. Nie powiem, że nie słyszałem, jak wszyscy domownicy podsłuchują pod drzwiami.

A na koniec...na koniec mogliśmy się śmiać. I śmialiśmy się naprawdę. Wspominając najgłupsze rodzinne anegdoty. Jak dziadek zapomniał kupić papieru toaletowego na święta i można było powiedzieć, że mieliśmy „przesraną Wielkanoc”. Wspominając, jak mama biegała z palącą się patelnią, bo nigdy nie nauczyła się porządnie gotować. Jak przykułem Idę do grzejnika.

Ten śmiech był naprawdę i tylko jej oczy przypominały o tym, jakim byłem głupcem. Jak zapomniałem też o tym wszystkim, co dobre.

Wiem, że nie da się naprawić wszystkiego jedną rozmową. Zburzyć tego muru, który jest między nami, pomimo tego, że ją kocham i wskoczyłbym za nią w ogień. Bo przecież jest moją małą siostrą, której musiałem myć łapki lepkie od cukierków. Której musiałem pomagać przy lekcjach i która rysuje najpiękniejsze portrety.

Nie da się zrobić wszystkiego od razu. Ale możne to jakiś początek? Za to można mieć prawdziwą nadzieję, że już nigdy się niczego tak dokumentnie nie spieprzy. Że przestanie się być ślepym.

I może...nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło? Może oboje- i ona i ja, a może wszyscy po prostu potrzebowaliśmy wyciągnięcia tego trupa z szafy? Po każdej burzy przecież wychodzi słońce. A powietrze zawsze jest czystsze. Bo nagle, po tej rozmowie...jakby wszystko zaczęło być tak, jak zawsze. Naturalnie. Weselej.

Po burzy właśnie- trzeba żyć normalnie. Starając się, by było coraz piękniej i piękniej. Bo to zawsze możliwe.

Tak, pięknie jest po prostu żyć.

A tak na koniec...mieliśmy kiedyś pewną zabawę, podaj mi 4 piosenki. Ta, która rozrywa ci serce, ta, która cię mobilizuje w okresie największego doła, ta którą śpiewasz gdy jesteś szczęśliwy i ta, przy której płaczesz. Podaj mi 4 piosenki, a powiem ci, kim jesteś. Zawsze wygrywałem w tej grze. I dzisiaj najważniejsza jest ta, która najbardziej mobilizuje, podnosi człowieka z kolan Bo przecież najważniejsze jest, by dawać tym, których się kocha to, co w nas najlepsze. A ja po prostu muszę postarać się jeszcze bardziej.

„Muszę ci coś wyznać, mój przyjacielu.

Nie jestem głupcem.

Meczy mnie już zaczynanie kolejny raz, od nowa.

Gdzieś indziej.

Czy urodziłeś się, by się buntować, czy dawać wykorzystywać?

Przysięgam, że nigdy nie ulegnę.

Odmawiam.

Cz ktoś dostaje to, co najlepsze, najlepsze, najlepsze w tobie?

Czy ktoś zabrał ci wiarę?

To prawdziwe. Ból, który odczuwasz,

Twoje zaufanie, musisz wyznać-czy ktoś dostaje to, co

najlepsze, najlepsze, najlepsze

w tobie?”